#63 "Każdy jej strach" Peter Swanson

Kate na pół roku przeprowadza się z Londynu do Bostonu – zamieniła się na mieszkania z kuzynem. W Stanach chce ukończyć kurs grafiki komputerowej, a przede wszystkim dojść do siebie. Od dzieciństwa zmaga się z atakami paniki, a niedawno za sprawą byłego narzeczonego przeżyła niewyobrażalną traumę. Teraz potrzebuje spokoju i poczucia bezpieczeństwa.

Tymczasem w Bostonie dowiaduje się, że zamordowano sąsiadkę zza ściany, piękną Audrey. Policja wypytuje Kate o kuzyna, który podobno miał romans z zamordowaną, w jego mieszkaniu dzieją się zaś dziwne rzeczy. Kate, skołowana po zmianie strefy czasowej, nieustannie senna, nie ma komu zaufać – w obcym mieście nikogo nie zna, ekscentryczni lokatorzy budzą jej strach, kuzyn Corbin zapadł się pod ziemię. Czy Kate grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, czy tylko je sobie wyobraża?

I dlaczego każdy jej strach staje się namacalny?

Oraz znacznie, znacznie bliżej, niż jej się zdaje?

Po tytule spodziewałam się raczej, że autor skupi się przede wszystkim na głównej bohaterce. Jej strachu, lękach, że to ona będzie w centrum wydarzeń. Dużym więc dla mnie zaskoczeniem był fakt, że w książce pojawiają się inne postacie, które dużo wnoszą i również na nich skupia się autor. Historia opisywana była z różnych perspektyw, nie raz okropnie przecięto interesujący moment innym, tak, aby dalej czytać w niepewności. Dla mnie niestety złe rozwiązanie bo jestem bardzo niecierpliwa, ale przeżyłam i jest dobrze.

Uważam, że była to dobra książka, wciągająca i napisana dobrym stylem aczkolwiek była jedna rzecz, która bardzo mnie zawiodła. Mianowicie już w połowie książki dowiadujemy się kto jest zabójcą nowej sąsiadki Kate. No takie rzeczy nie powinny mieć miejsca w dobrych thrillerach czy kryminałach. Także zakończenie mnie nie powaliło, było przewidywalne i jak dla mnie nie miało w sobie za dużo akcji. Tak jak napisałam wszystkiego mogliśmy domyślić się już w połowie książki. Bohaterowie również nie byli jacyś wspaniali, a tok myślenia zabójcy i to co robił ze swoimi ofiarami było okropne i chore, ale ogólnie książka nie była zła. Nie raz przechodziły mnie ciarki będąc przerażona a jednocześnie szczęśliwa, że nigdy nic takiego mnie nie spotkało. Dziwne rozumowanie, ale mimo tylu wad tak jak napisałam książka nie była zła, momentami bardzo dobra. Na pewno nie przeczytałabym drugi raz, ale nie żałuję czasu na nią poświęconego. Nie polecam, ale również nie odradzam. Kogo zainteresowała ten na pewno sięgnie. Miłego dnia!