#61 "Bez słów" Mia Sheridan

Czy są takie rany, których miłość nie zdoła uleczyć? 

Archer, obarczony niewypowiedzianym cierpieniem, mieszka w swojej samotni blisko lasu. Jest przekonany, że tylko tyle mu zostało.

Do sennego, pobliskiego miasteczka przybywa Bree. Dziewczyna liczy na to, że w końcu odnajdzie rozpaczliwie poszukiwany spokój. Gdy spotyka Archera, jej początkowa nieufność zamienia się w rosnącą fascynację outsiderem. Próbując przedrzeć się przez warstwy niedostępności i dzikości, jakimi Archer przez lata zasłaniał się przed innymi, Bree powoli rozbiera go z kolejnych tajemnic.

Czy budzące się w ciszy uczucie uwolni ich od bolesnej przeszłości?

Jest to moje drugie spotkanie z autorką i żałuję, że dopiero drugie. Nie mam pojęcia dlaczego zabrałam się za jej twórczość tak późno, bardzo żałuję, że tyle czasu to przekładałam. Śmiało mogę napisać, że jestem zauroczona jej stylem pisania i historiami, które wymyśliła. Zarówno w "Bez winy" jak i tutaj zapomniałam o realnym świecie i całkowicie wczułam się w sytuację. Od pierwszych stron polubiłam głównych bohaterów chociaż bardzo żałuję, że Archer był tak wykreowaną postacią z takim, że się tak wyrażę defektem. Wiem, że dzięki temu książka miała dużo ciekawych wątków, ale chyba wolałabym, żeby był 'normalny'. Nie było spojleru, ale na pewno jesteście ciekawi o co mi chodzi, prawda? Hah, w takim razie koniecznie musicie przeczytać! Mimo tego defektu Archer tak jak napisałam od razu zaskrobił sobie moją sympatię. To urocza postać, nawet nie potrafię napisać dlaczego tak samo jak Bree. Oboje mieli w sobie to coś co mnie przyciągało i sprawiało, że nie tylko często się uśmiechałam, płakałam, ale nie mogłam się oderwać. Tak, płakałam bo zakończenie odebrało mi mowę, a serce mnie zabolało. Już myślałam, że znienawidzę autorkę za koniec ich historii, a jednak tylko mnie nastraszyła i sprytnie zmieniła zwrot akcji.

Pełne zrozumienia milczenie bywa lepsze od wielu słów, które koniec końców okazują się bezsensowne i zbędne.

Oczywiście książka nie odbiega zbytnio od typowych romansów. Bohaterzy mają za sobą przykrą i traumatyczną przeszłość. On wyobcowany, nie uczestniczy w życiu społeczeństwa i nagle zjawia się ona, która próbuje do niego dotrzeć. Jak zwykle zaznaczam, że to nie spojler gdyż dowiadujemy się o tym na samym początku. Mimo tych licznych schematów książka była bardzo udana. Gdybym miała oceniać niestety mimo wszystko nie dałabym 10 na 10 gdyż jednak trochę za dużo mieliśmy tu przesłodzonych scen. Wiadomo, że każdemu romansowi przyda się trochę słodkości, ale bez przesady. Czasami tutaj przewracałam oczami, ale wszystko dało się wytrzymać. Całość jak najbardziej oceniam pozytywnie i już nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z autorką. Jeśli jej kolejne książki będą tak dobre to śmiało dodam ją na listę najlepszych pisarek, a może nawet (jestem w szoku, że w ogóle tak pomyślałam) będzie moją ulubioną. Chyba muszę wrócić do książek Hoover bo już zapomniałam co dobre :D W każdym bądź razie książkę gorąco polecam!