#7 "Dziewięć dni" Gilly Macmillan

Tą książkę zobaczyłam przypadkowo, przeglądając swój telefon. Byłam w trakcie czytania "Potem" ale gdy tylko zobaczyłam okładkę mogłam już myśleć tylko o niej. Z niecierpliwością czekałam aż będę mogła zacząć ją czytać, kryminały to przecież ostatnio moje ulubione historie.

Rachel Jenner, samotna matka wychowująca ośmioletniego chłopca Benedicta Fincha, wybiera się z nim na spacer do lasu poza miastem. Pozwala dziecku pobiec do przodu razem z ulubionym psem, po czym chłopiec nagle znika. Poszukiwania nie dają rezultatów i po kilku godzinach jest jasne, że chłopiec został porwany.

Nie wiem za bardzo co napisać. Trochę się zawiodłam chociaż historia była bardzo ciekawa, trzymała w napięciu. Zawsze podziwiam ludzi, którzy piszą książki a tym bardziej kryminały bo tutaj trzeba jeszcze więcej szczegółów ze sobą łączyć. Pod tym względem praktycznie nie mam do czego się przyczepić poza wątkiem gdy inspektor Clemo był na sesjach terapeutycznych, kompletnie nie wiedziałam dlaczego. Dopiero pod koniec zrozumiałam, że miał problemy psychiczne spowodowane swoją pierwszą poważną sprawą.

"Cierpi pan na ciężką depresje, która prowadzi do bezsenności i ataków paniki. Uważam, że przyczyna pańskiego stanu jest kombinacja czynników, które pojawiły się w czasie śledztwa w sprawie zaginięcia Benedicta Fincha."

Najbardziej spodobały mi się fragmenty różnych stron, magazynów czy wywiadów ze znawcami do spraw zaginięć, dane statystyczne czy rady jak należy zachować się w czasie zaginięcia dziecka.

"Z badań wynika, że porywacze rzadko śledzą swoje ofiary. Potrafią jednak bardzo zręcznie manipulować dziećmi i nawiązują z nimi dobry kontakt. Typowe metody to: prośby o pomoc w poszukiwaniu zagubionego zwierzęcia domowego, twierdzenie, że rodziców spotkało coś złego, zwracanie się do ofiary po imieniu lub nawiązywanie przyjaźni na czatach internetowych."

Zdecydowanie  więcej rzeczy mi się nie podobało. Duża ilość e-maili, mnóstwo danych z tym związanych, których ani nie rozumiałam ani mnie nie interesowały. Zdziwiłam się, że w takiej książce mogą być zdjęcia, nie było ich za wiele ale uważam, że były nie potrzebne. Chodzi mi tutaj o zdjęcia profilowe z portali społecznościowych z czego to były tylko początkowe ikonki płci.
Ostatnią rzeczą, która mi się nie spodobała było to, że narracja była z punktu widzenia dwóch osób a tego bardzo nie lubię.

Pod ostatnim postem skomentowano, że trochę chaotycznie napisałam (dziękuję za szczerość) i wydaje mi się, że ta recenzja też trochę taka jest. Dlaczego? Sama nie wiem, być może dlatego, że książka wywarła na mnie duże wrażenie a jednocześnie mnie rozczarowała. Mieliście tak kiedyś?

Sięgnęłam po nią bo wiedziałam, że jest życiowa. W końcu na świecie dochodzi do mnóstwa porwań dzieci. Chciałam zobaczyć czy autorka da sobie radę z oddaniem powagi sytuacji, cierpieniem rodziny. I chyba tutaj lekko się zawiodłam chociaż gdybym miała podać przyczynę to nie byłabym w stanie. Oczywiście padały bardzo życiowe zdania. Banalne ale jednak wiele z nas za późno zdaje sobie z nich sprawę.

"Powinnam doceniać swoje życie ze wszystkimi wadami i smutkami, a nie drobiazgowo analizować każdą porażkę."

Oczywiście nie spodziewałam się takiego zakończenia, obstawiałam zupełnie innego podejrzanego co tylko dodało wielkiego plusa dla autorki bo do końca trzymała mnie w napięciu.