#42 "Ene, due, śmierć" M. J. Arlidge

Hejo!
Jak Wam mijają święta? U mnie na szczęście już ostatni dzień szykowania dla gości i teraz tylko myśleć o sylwetrze. Przyznam, że okropnie się rozleniwiłam i nawet na czytanie nie mam za dużej ochoty. Skończyłam niedawno kryminał i dzisiaj chcę napisać o nim kilka słów. Nie wiem kiedy pojawi się następna recenzja, chyba muszę trochę odpocząć. Zapraszam do czytania.

Witaj w świecie, w którym najbliższa Ci osoba staje się Twoim wrogiem, a każda podjęta decyzja może być ostatnią w życiu. W świecie, w którym łzy szczęścia mieszają się z zapachem krwi. 

Dla Helen Grace praca w policji jest wszystkim. Dla mordercy, którego tropi, śmierć to gra. Zdeterminowana, twarda, ale też skrzywdzona Helen będzie musiała zagrać z mordercą według jego reguł. "Ene, due, śmierć" to mroczny i trzymający w napięciu thriller, który zmiażdży twoje poczucie bezpieczeństwa.

Zagrasz?

Książkę znalazłam przeglądając blogi. Na początku zaciekawił mnie opis, a potem każde zdanie napisane przez recenzentkę. Muszę przyznać, że nawet okładka mi się spodobała co jest u mnie rzadkością, żeby wszystko tak się zgadzało i przypadło mi do gustu. Długo zwlekałam z przeczytaniem gdyż moja lista nie ma końca i zawsze znajduje się coś za co wolę zabrać się najpierw. A, że chwilowo miałam ochotę na kryminały tak więc powiedziałam sobie: czytam. No i przeczytałam. Czy było warto? Oj tak.

Główny wątek- śmiertelna gra, w którą wciągani są niewinni ludzie był genialny. Niestety według mnie było to okropne wręcz okrutne do czego ludzie są zdolni i jak zachowują się w obliczu śmierci. Nie raz czytając tą książkę aż przechodziły mnie dreszcze i myślałam jakie mam szczęście, że mnie nigdy nie spotkał taki koszmar. Co prawda sceny, podczas których ludzie byli przetrzymywani nie były zbyt dobrze opisane mimo to i tak nie potrafiłam im nie współczuć. Masz wyjście zabić albo zginąć. Co wybierzesz? Nie chciałabym umrzeć, to oczywiste, ale nie chciałabym również żyć jak wrak człowieka z myślą, że mam krew na rękach.

Co bardzo mnie rozczarowało to styl pisania. Na początku sceny rozpoczynały się jakby w połowie akcji i miały długość niecałych dwóch stron. Jak się niestety okazało cała książka była pisania w ten sposób i nie miałam nawet okazji przyzwyczaić się do danej chwili i sytuacji. Ponadto każda scena pisana była z perspektywy innej osoby, ale rozdział podpisany był liczbą także trochę mi czasami zajęło zorientowanie się z kim mam do czynienia. Jeżeli chodzi o minusy to muszę jeszcze zaznaczyć, że dużą ilość razy myliły mi się po prostu imiona czy nazwiska. To okropne zjawisko gdy w książce mamy tyle osób, że już nie wiadomo kto jest kim.

Tak jak już napisałam główny wątek bardzo przypadł mi do gustu mimo tego okrucieństwa. W międzyczasie mieliśmy również opisane sceny z dzieciństwa sprawcy i oczywiście były one wstrząsające, prawdziwe i okropne, ale według mnie ta osoba nie miała prawa w ten sposób się mścić. Niestety coraz częściej słyszy się o zabójcach, którzy stali się tacy okrutni przez traumatyczne dzieciństwo. Nawet nie chce myśleć, że mnie mogłoby spotkać coś podobnego i chwilowo mam dość kryminałów i przerażających scen. Także w najbliższym czasie szykujcie się na romanse i tym podobne! :)

Książkę polecam oczywiście wszystkim fanom kryminałów. Uważam, że mimo krótkich rozdziałów i tak wyciągniecie się w tą historię równie mocno co ja. Dajcie znać czy już słyszeliście, a może czytaliście?