#45 "Dziecko wspomnień" Steena Holmes

Hej wszystkim!
Nie wiem czy zauważyliście, ale pojawiła się nowa zakładka. W 2017 roku postawiłam sobie za cel przeczytać sto książek. Nie mam pojęcia czy mi się to uda, ale moje postępy możecie podziwiać w owej zakładce, którą z pewnością szybko znajdziecie. Dzisiaj przygotowałam dla Was recenzję niezwykle ciekawej i tajemniczej książki. Zapraszam.

Brian jest zachwycony, gdy dowiaduje się, że jego żona Diana jest w ciąży. Pora na dziecko nie jest jednak najlepsza – Diana właśnie otrzymała awans w pracy, a Brian musi jechać do Londynu pomóc przy otwieraniu nowego biura.

Rok później Diana nie potrafi sobie wyobrazić życia bez swej pięknej córeczki Grace. Bije się z myślami, czy wracać do pracy – tak niechętnie zostawia dziewczynkę samą. Sprawy komplikuje to, że Brian musiał zostać w Londynie na dłużej, niż wcześniej przewidywali. Kiedy Diana zaczyna zauważać dziwne zachowanie najbliższych, uświadamia sobie, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje. Czyżby chodziło o straszne, niewyjaśnione do tej pory zdarzenia z przeszłości?

Bałam się na początku sięgnąć po tą książkę. Miałam wrażenie, że jest ona skierowana do dorosłych osób, które posiadają dzieci bądź też niedługo planują je mieć. Jakim miłym zaskoczeniem było zatem dla mnie gdy zorientowałam się, że jestem w dużym błędzie. Powiem Wam, że po opisie z tyłu książki spodziewałam się czegoś zupełnie innego, ale i tak jestem zadowolona.

Oczywiście nie była to idealna pozycja, w każdej znajdzie się jakąś wadę, ale tutaj nie mogę znaleźć ich zbyt wielu. Denerwowała mnie główna bohaterka, ale nie była to jakaś złość do niej. Chodzi mi o to, że według mnie była zbyt przewrażliwiona i za bardzo 'dbała' o dziecko. Właściwie to nie ona do końca opiekowała się córeczką, ale jej nadopiekuńczość trochę irytowała. Nie wiem może chodzi o to, że mam dopiero 17 lat i nie czuje jeszcze tego co matka po urodzeniu dziecka, ale fakt, że nie chciała jej spuścić z oka nawet na moment i bała się z nią wychodzić był dla mnie dziwny. Zwłaszcza, że trwało to miesiącami.

Drugą wadą, którą znalazłam były lekkie niedociągnięcia w tekście. Fakty się nie zgadzały, albo po prostu ja nie rozumiałam. Przykładowo zwolniono nianię, a w następnym rozdziale jak gdyby nigdy nic pomagała w domu i przy dziecku. Tak samo jak główna bohaterka przyjechała z dzieckiem do restauracji i wypiła wino. Niektóre sprawy znalazły wyjaśnienie na końcu historii, ale w trakcie bardzo dekoncentrowały.

Wychodziło na to, że jesteśmy jedynym bezdzietnym małżeństwem, jeśli nie liczyć Douga i Leony po sąsiedzku. Oboje byli starsi i z pewnością wyczekiwali wnuków.

Poza tymi dwoma rzeczami nie znalazłam żadnych wad w książce. Historia opowiadana była z dwóch perspektyw dzięki czemu mogliśmy być z Dianą w teraźniejszości i zrozumieć co stało się w przeszłości. Przez cały czas autorka trzymała mnie w napięciu co sprawiło, że zanim doszłam do najważniejszego punktu, zdążyłam wymyślić już kilka swoich teorii. Mimo to nie udało mi się zgadnąć zakończenia, które mega mnie zaskoczyło. Musiałam przeczytać ten fragment dwa razy, żeby prawda do mnie dotarła. W tym samym momencie, w którym zrozumiałam wybaczyłam wszystko Brianowi i Dianie, którzy zaczęli mnie denerwować. Zwłaszcza Brianowi, którego bezpodstawnie osądziłam i przekreśliłam. Zakończenie totalnie mną wstrząsnęło i czuję, że szybko o nim nie zapomnę.

Książkę polecam wszystkim. Zarówno nastolatkom lubiącym romanse, tutaj na pewno znajdziecie chwile słodkości jak i starszym czytelnikom, którzy dobrze się wczują i zrozumieją Dianę.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiece