#70 "Mścicielka" Bernhard Aichner

Blum jest właścicielką zakładu pogrzebowego, szczęśliwą żoną, troskliwą matką dwóch dziewczynek i kobietą o wielkim sercu. Wiedzie cudowne życie. Lecz nagle idylla zamienia się w koszmar. Jej mąż, policjant, ginie w wypadku. Na jej oczach Mark zostaje śmiertelnie potrącony, a sprawca ucieka z miejsca zdarzenia. Blum jest zrozpaczona. Nagle traci najbliższą osobę, swoje oparcie, swoje szczęście. Jej świat się rozpada. Z nagrań w telefonie komórkowym dowiaduje się o szczegółach śledztwa, które jej mąż prowadził wbrew oficjalnemu stanowisku policji. Z czasem Blum nabiera pewności, że śmierci Marka chciało pięciu wpływowych mężczyzn.

Kobieta zaczyna krwawą wendetę…

Tak siedzę od paru minut i zastanawiam się co napisać. Brak mi totalnie słów, pomysłów. Nie ukrywam, że książka zwróciła moją uwagę głównie niesamowitą okładką, a opis wcale od niej nie odstawał. No więc znalazłam, zabrałam się z nastawieniem na dobrze spędzony czas. Historia zaczęła się przyjemnie, rejsem po pięknych wodach, śliczna dziewczyna, która się opala. A tu nagle bum! Dzieje się coś o czym nie można przeczytać w opisie, a w ogóle nie pasuje do reszty. Nie mam zielonego pojęcia jaki cel miało tak okrutne wprowadzenie oprócz tego, że wtedy Blum spotyka swojego przyszłego męża. Autor mógł napisać to w zupełnie inny sposób, ale rozumiem, że chciał nam tym coś pokazać. Zaraz potem historia przenosi się do czasów współczesnych i możemy zobaczyć jakie szczęśliwe i udane życie wiedzie Blum. Ja osobiście nie mogłam tego czytać: jej szczęścia po tym co zrobiła, jak się zachowała. Chwilę potem znowu w jej życiu ma miejsce nagły zwrot akcji, o którym dowiadujemy się z opisu. Było mi szkoda, ale bardziej jego niż jej. Nadal nie byłam w stanie jej współczuć po początku historii. Blum dowiaduje się o kilku istotnych sprawach i zaczyna się mścić. I tu zaczyna się wszystko. Po opowieściach z jej dzieciństwa, w którym traktowała zmarłych jak przyjaciół wręcz dobrze się z nimi czuła sam na sam, miałam już o niej wyrobione zdanie. Przyszłość pokazała, że wcale się nie myliłam. Blum to po prostu psychopatka.

Na jej twarzy pojawia się uśmiech. Porwała człowieka. Innego poćwiartowała. Jak w serialu. Kawałki ciała ukryła w trumnach. Karawan, zakład pogrzebowy, chłodnia, sala przygotowań. Idealne warunki. Tak, scenariusz, który napisała jest dużo lepszy.

Takie sceny powtarzały się notorycznie. Jak tego nie robiła to o tym myślała. I co najzabawniejsze podobało jej się to! Była wręcz zadowolona i spokojna wtedy. Poza tym teoretycznie kochała nad życie swojego męża, ale jak już go zabrakło to szybko znalazła sobie pocieszenie, a mogłoby go być więcej gdyby nie odtrącenia. Tak więc jeżeli chodzi o główną bohaterkę to wypowiem się krótko: nie przypadła mi do gustu. Jeżeli chodzi o styl autora to tu także nie mogę napisać nic pozytywnego. Ja zdania piszę zapewne z mnóstwem błędów, krótkie i czasem bez sensu, ale jeżeli pisarz, który wydaje książkę popełnia takie błędy? Chyba nie powinno tak być. Na domiar złego w jego prostych zdaniach zdecydowanie za często padały imiona. 'Blum. Blum siedzi. Blum myśli'. Nie, nie, nie! Coś okropnego! A wiecie co najlepsze? Że akcja raz dzieje się w pierwszej osobie raz w trzeciej. Co to ma być ja się pytam?!

Jedyna pozytywna rzecz jaką znalazłam w całej tej historii to zakończenie. A właściwie nie zakończenie bo ono też było beznadziejne. To moment, w którym dowiadujemy się kto jest ostatnim sprawcą. Do przewidzenia aczkolwiek ja o tym nawet przez chwilę nie pomyślałam. Tu jedyny raz okazałam pozytywne emocje jeżeli chodzi o dobre thrillery(szok, zdziwienie) bo poza obrzydzeniem i odrazą nie towarzyszyło mi nic przez tą historię. Całość oceniam bardzo słabo. Styl, bohaterowie, emocje- wszystko słabo, słabo, słabo. Liczyłam na coś mocnego, a dostałam dużo mdłości i irytacji. Zdecydowanie odradzam!

Moja ocena 3/10