#75 "Never never" Colleen Hoover, Tarryn Fisher

Nie kocham cię.

Nic a nic.

I nie pokocham.

Nigdy, przenigdy.

Czasem wspomnienia mogą być gorsze niż zapomnienie. Charlie i Silas są jak czyste karty. Nie wiedzą, kim są, co do siebie czują, skąd pochodzą ani co wydarzyło się wcześniej w ich życiu. Nie znają swojej przeszłości. Pomięte kartki, tajemnicze notatki i fotografie z nieznanych miejsc muszą im pomóc w odkryciu własnej tożsamości.

Ale czy można odbudować uczucia? Czy można chcieć przypomnieć sobie… że ma się krew na rękach? A jeśli prawda jest tak szokująca, że tylko zapomnienie chroni przed szaleństwem? Umysły Silasa i Charlie pełne są mrocznych tajemnic.

On zrobi wszystko, by wskrzesić wspomnienia.

Ona za wszelką cenę chce je pogrzebać.

Nigdy nie zapominaj, że to ja jako pierwszy cię pocałowałem.

Nigdy nie zapominaj, że będziesz ostatnią, którą pocałuję.

I nigdy nie przestawaj mnie kochać.

Nigdy…

Krótko o fabule

Na początku muszę zaznaczyć, że była to jedyna książka pani Hoover jakiej do tej pory nie przeczytałam. Wiele osób było nią rozczarowanych więc oczywiście z góry założyłam, że i ja będę. Nie wiem czy to przez to założenie czy tak po prostu, ale tak się stało. Zawiodłam się. Dla mnie nie było to pierwsze spotkanie z tego typu wątkiem o utracie pamięci. Zdecydowanie lepiej wypadło to w innych historiach. Autorki sprawiły, że nie byłam w stanie skupić się na głównym wątku bo ciągle jakieś poboczne mnie rozpraszały. Ich historia miłosna niestety również nie powaliła mnie na łopatki. Była na ile to możliwe w tym przypadku schematyczna i momentami za słodka. Nie wspomnę już, że nie podano mi wyjaśnienia dwóch mega ważnych i najbardziej interesujących rzeczy! Jak tak można ja się pytam? Powiem tylko: żenada. Liczyłam na dużo dużo więcej.

Styl

Właściwie tutaj za dużo napisać nie mogę. Co do stylu pani Hoover nigdy nie mam zastrzeżeń tak więc w tym przypadku nawet z inną autorką całość pod tym względem wypadła dobrze. Gdyby nie uszczerbki w fabule, historię czytałoby się na pewno szybciej i przyjemniej, niemniej jednak do stylu nie można się o nic przyczepić.

Bohaterowie

Nie wiem co jest takiego w tej książce, ale widzę w niej prawie same minusy. Bohaterowie niczym tu nie odbiegają. Niestety zarówno Silas jak i Charlie niemiłosiernie mnie wkurzali chociaż sama nie wiem czym. Silasa jeszcze jakoś bym przetrawiła, ale dziewczynę... Nie umiem nawet wytłumaczyć o co mi chodzi to była po prostu taka niechęć od samego początku do niej. Każde jej słowo, czyn czy myśl tak mnie denerwowały, że momentami przeskakiwałam fragmenty z jej udziałem. I nawet mimo tego męczyłam się z tą historią ponad tydzień.

Podsumowując 

Niestety całość jak dla mnie wypadła bardzo słabo. Jest to druga książka pani Hoover, która z żalem to mówię, ale nie przypadła mi do gustu. Wątek z amnezją może i był ciekawy, ale nie wykorzystany w stu procentach ciekawie. Bohaterowie wkurzający (nie wiadomo dlaczego). Styl jak zwykle przyjemny, ale to niestety nie wystarczy.

Moja ocena 

4/10