#93 "Woda, która niesie ciszę" Brittainy C. Cherry

Tytuł: Woda, która niesie ciszę 

Autor: Brittainy C. Cherry 

Tom/seria: Elements. Żywioły (tom 3)

Wydawnictwo: FILIA

Data wydania: 21 czerwca 2017

Ilość stron: 400

Opis:

Ulotne chwile.

Nasze życie jest tylko ich sumą. Niektóre są bolesne, pełne cierpienia. Inne piękne, pełne nadziei i przyszłych obietnic.

Miałam w życiu wiele ważnych, zmieniających, stawiających przede mną wyzwania chwil. Momentów, które przerażały i pochłaniały. Jednak największe z nich – najbardziej wzruszające i chwytające za serce – dotyczyły jego.

Miałam dziesięć lat, gdy straciłam głos. Skradziono dużą część mnie, a jedyną osobą, która naprawdę mnie słyszała, był Brooks Griffin. Stanowił światło moich mrocznych dni, był obietnicą jutra, dopóki jego samego nie spotkała tragedia. Dramat, który zatopił go w morzu wspomnień.

Oto historia chłopaka i dziewczyny, którzy kochali siebie nawzajem, ale nie kochali samych siebie. Opowieść o życiu i śmierci. O miłości i niedotrzymanych obietnicach.

Maggie przestała mówić, skąd ja to znam? 

Kiedy tylko doszło do momentu gdy Maggie przestaje mówić, przypomniała mi się moja ukochana książka Morze Spokoju i od tamtej pory całą historię zaczęłam do niej porównywać. Oczywiście nie było to dobre, ale cóż mogłam zrobić? Był to drugi raz kiedy czytałam coś o takim wątku i jestem równie zadowolona co wcześniej. W wyniku dramatycznego wydarzenia, główna bohaterka nie tylko przestaje się odzywać, ale też wychodzić gdziekolwiek z domu. Myślałam, że będzie to chwilowe bo jakie w końcu można ciągle historie w domu wymyślać, ale okazało się, że autorka miała zupełnie inny pomysł na to. Co ciekawe okazał się on naprawdę fajny chociaż ja osobiście chyba wolałabym mniejsze przeskoki czasowe.

Miłość od dziecka? Nie za słodko? 

Bardzo obawiałam się tego wątku. Już od najmłodszych lat Maggie i Brooks mieli ze sobą kontakt i już jako dzieci niewinnie się do siebie zbliżali. Dla mnie to banał i takie historie zazwyczaj sprawiają, że tylko przewracam oczami. Tym razem jednak było inaczej. Dlaczego? Sama nie wiem bo tak naprawdę toczyło się to tak jak w każdej typowej romantycznej historii, a jednak autorka sprawiła, że nie byłam w stanie się oderwać i całość pochłonęłam w jednen dzień. Emocji zdecydowanie mi tu nie brakowało, a wszystko tak jak w każdej jej książce było idealnie wyważone. Mieliśmy tu do czynienia ze wszystkim. Miłość, która jest piękna i romantyczna, ale i taka, która mocno rani. Dramat i koszmar, który zapierał dech w piersiach i miało się łzy w oczach. Niesamowita przyjaźń i siła, moc rodziny, która potrafi przetrwać wszystko nawet jeśli po drodze potknie się kilkakrotnie. Naprawdę nie przesadzam, jest to wspaniała historia, która posiada w sobie wiele i daje dużo do myślenia. Żałuję tylko, że koniec należy do tych przesłodkich typu: kilka lat później...

Muzyka, koncert, wyjazdy... 

 Bardzo lubię gdy w książce pojawiają się zespoły i wszystko co związane z ich działalnością. Bardzo przyjemnie czytało mi się zatem tutaj gdyż miałam tego pod dostatkiem. Na dodatek autorka w niesamowity sposób połączyła to wszystko i wplotła w historię dzięki czemu to, że Maggie nie wychodzi z domu stało się nawet ciekawe. Niestety mam tylko żal, że nie wszystko wydawało mi się w stu procentach realne, ale czego spodziewać się po książce?

Podsumowując 

Od razu chcę przeprosić za momentami bezsensowne słowa. Jestem po prostu tak zauroczona tą historią, że sama nie wiem co i jak piszę. Żałuję tylko, że koniec był tak słodki bo nie mogę dać jej maksymalnej oceny, ale naprawdę warto po nią sięgnąć! Gorąco wszystkim polecam i ta okładka (muszę o niej wspomnieć) jest po prostu niesamowita 💙💙 kto nie chciałby takiej na półce?

Moja ocena: 9/10 (rewelacyjna)