"Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy" Fiona Sussman

Tytuł: Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy
Autor: Fiona Sussman

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Data wydania: 15 lutego 2018

Ilość stron: 376

Kategoria: thriller/sensacja/kryminał

Zarys fabuły

Carla i Kevin to szczęśliwe małżeństwo, które po wielu latach prób poczęcia dziecka, doczekuje się pociechy. Nikt z nich nie zdaje sobie jednak sprawy, że jeden wieczór może zmienić ich życie w koszmar. Czy po tak traumatycznym wydarzeniu ich rodzina będzie w stanie się pozbierać?

Niespodziewany obrót akcji

Sięgając po ten tytuł, spodziewałam się kolejnego kryminału, w którym akcja będzie toczyła się w schematyczny sposób. Zbrodnia i poszukiwanie sprawcy przez całą książkę. Tutaj dostałam coś zgoła innego. Już od pierwszych rozdziałów dowiadujemy się kto stoi za tym okrutnym czynem, dokonanym na rodzinie Carli i Kevina. Mało tego, wiemy jaką karę ta osoba otrzymała. Jesteście zdziwieni? Ja byłam, dlatego też zastanawiałam się co takiego może wydarzyć się w kolejnych rozdziałach. Co dostałam? Bardzo dziwną relację między ofiarą, a katem. Było to takie nierealne, nie jestem w stanie wyobrazić sobie, aby pokrzywdzona, naprawdę pokrzywdzona osoba, mogła nie tylko widawać się ze sprawcą, ale i mu pomagać. Sprawiać, że jego życie w więzieniu jest lepsze. I nie jest to wielki spojler, dowiadujemy się o tym stosunkowo szybko.

Dziwności nigdy za wiele

Autorka nie tylko stworzyła nietypową relację, o jakiej wspomniałam wyżej, ale i wplotła pomiędzy rozdziałami, jak dla mnie bezsensowny wątek. W głębi, jak nazywała to pisarka, według mnie nie wnosiło do historii zupełnie nic. Na początku zapowiadało się ciekawie, jakieś legendy z przodkami czy słowa z innego języka. Niestety ciekawość zakończyła się na tym. Totalnie nic nie wniosło to do historii, sądziłam, że może to złączy się jakoś z bohaterami, ale niestety nie. Było bo było, urwało się równie szybko, co się zaczęło. Sądzę też, że autorka trochę za mało skupiała się na danym wątku. Potrafiła o czymś wspomnieć, ale bardzo szybko to kończyła. Czasami coś potem o tym wspomniała, ale równie często, mimo że czekałam, niczego nie dostałam.

Moje odczucia

Nie wiem co mogłabym jeszcze napisać o tej książce. Cokolwiek wymyślę, będzie to spojler. Już teraz wygadałam wam zdecydowanie za dużo, ale po prostu inaczej się nie da. Jeżeli chodzi o całość, to czytało się naprawdę szybko i przyjemnie. Pomimo dosyć ciężkiego tematu, przebrnęłam przez tą historię w zaledwie dwa dni. Zapewne to też zasługa ogromnej czcionki, ale i styl autorki się do tego przyczynił. W tej kwestii było zatem naprawdę dobrze. Jeżeli chodzi o fabułę to niekoniecznie mnie ona wciągnęła. Owszem, niektóre momenty zapierały dech w piersi, ale większość okazała się nudą. A bohaterowie? Dziwni razy sto. Zwłaszcza główna bohaterka, która chęcią pomocy swojemu oprawcy, wywoływała we mnie do siebie wielką niechęć. Przeczyła sama sobie, ale autorce to najwidoczniej nie przeszkadzało.

Podsumowując

Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy, to książka, która wprowadziła do mojego życia trochę inności. Dawno już nie czytałam thrillerów więc miło było po nią sięgnąć. Dodatkowo, fakt, że historia rozwinęła się w dosyć nietypowy sposób, sprawił, że moja ocena jest wyższa. Całość niestety okazała się przeciętna, i mimo oryginalności, autorka nie potrafiła mnie przyciągnąć. Nie żałuję przeczytania, ale na pewno książka ta szybko wyleci mi z głowy.

★★★☆☆