"Marzenia z terminem ważności" Agnieszka Dydycz

Tytuł: Marzenia z terminem ważności

Autor: Agnieszka Dydycz

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 13 czerwca 2018

Ilość stron: 346

Gatunek: literatura obyczajowa i romans

Ocena: 4/10

Anna, która od dawna marzy o wielkim świecie, opuszcza wreszcie sielską wieś i wraz z rodziną przeprowadza się do Warszawy. Życie w stolicy jednak jej nie rozpieszcza. Anna ciągle tkwi w korkach i wiecznie się spóźnia na spotkania. Jej mąż Misiek zaczyna romansować ze swoim... szefem. Dzieci wciąż marudzą, bo nie wiedzą, w co się ubrać do nowej szkoły.
Alicja, która marzy, by choć przez chwilę odpocząć od udręk wielkomiejskiego życia, z ulgą wyprowadza się ze stolicy. Nareszcie ma czas dla siebie, wysypia się i uczy... jazdy na rowerze, a jej syn Leon, który nie mówi, może wreszcie bezpiecznie pójść do szkoły. Tymczasem Jan, jej mąż, zaczyna stroić fochy. Twierdzi, że rezygnując z kariery, nadmiernie poświęca się dla rodziny. Tak naprawdę jednak bardzo chętnie korzysta z uroków wsi.
Siostry realizują więc to, co zaplanowały, ale czy na pewno chciały właśnie tego?
W tym samym czasie ich brat Aleks lata po świecie, szukając kobiety swoich marzeń, rodzice wstępują w związek małżeński, a babcia postanawia, że nie wyjdzie ponownie za mąż. Tak naprawdę tylko ona jedna potrafi w pełni cieszyć się życiem, bo inni wciąż jeszcze się tego uczą. A marzenia... Cóż, marzenia mają swój termin ważności. Warto więc sprawdzić przed użyciem, czy nadal są aktualne. I czy na pewno są nasze.

~lubimyczytac.pl

Ci, którzy mnie znają wiedzą, że jestem okladkową sroką. Na ten tytuł również skusiłam się ze względu na śliczną właśnie okładkę, ale jak widac nie należy oceniać książki po okładce. Czasami, niestety ale się tak zdarza.

Opis wydał mi się ciekawy, a że lubię sięgać po obyczajówki, lekkie i przyjemne, to się skusiłam. Niewiele ocen krąży po sieci, myślę "wyrobię sobie swoje zdanie". Niestety bardzo się męczyłam czytając. Wiele wątków, a autora wpadła na pomysł tradycji z nadawaniem dzieciom imion na literę A... także co tam się działo! Apolonia, Alicja, Anna, a postaci było naprawdę bardzo dużo. W pewnym momencie nie wiedziałam po prostu o kim czytam i jaka jest jego sytuacja. Sama fabuła nie była zła, wręcz przeciwnie. Dwie siostry postanawiają zamienić się miejscami i wraz z rodzinami przeprowadzają się: jedna na wieś, druga do Warszawy. Pokazano czytelnikowi uroki obu tych miejsc, ale zarówno zwrócono uwagę jak negatywnie wpłynąć może taka zamiana na życie rodziny. A pani Agnieszka wykreowała wielką i wielopokoleniową rodzinę, z przeróżnymi charakterami. W gruncie rzeczy gdyby nie jej styl pisania, ta lektura byłaby naprawdę fajna.
Zdaje sobie sprawę, że o samej fabule nie rozpisałam się szczegółowo, ale prawda jest taka, że wystarczy wiedzieć iż sporo się tam działo, a akcja była dosyć szybka. Czytelnik nie miał czasu się nudzić, ale natłok bohaterów i ich problemów był lekko przesądzony. Co za dużo, to nie zdrowo.

Bohaterowie... Oj tutaj mogłabym się rozpisać, ale nie mam ochoty aż tak negatywnie pisać o tym tytule. Znaczy to tyle, że postacie kompletnie nie przypadły mi do gustu. To wszystko było takie przesłodzone, że momentami miałam ochotę zwymiotować. Wielka i kochająca się rodzina. Najstarsza babka Apolonia, osiemndzisiątka na karku, która lubi być adorowana przez swojego narzeczonego więc przedłuża ślub i używa słownictwa na poziomie gimnazjalnej dziewczyny. "Fejsbuk, musi być dwadzieścia laików"- nie no to nie dla mnie. Jej córka, która ponownie wyszła za mąż... za swojego męża, z którym wzięła rozwód pokryjomu i dalej mieszkała, a żadne z dzieci o tym nie wiedziało. Również wielce wyluzowana para, na poziomie nastolatków bardzo często. Ich dzieci, każde inne i beznadziejne na swój sposób. Nijakie i zdawałoby się wręcz puste. Bo jaka żona myśl "Ciekawe, czy byłabym w stanie zdradzić Miśka. Sprawdzę później"- litości! A najgorsze w tym wszystkim było to, że relacje pomiędzy wszystkimi były tak słodkie, tak nierealnie piękne, że po prostu nie dało się tego czytać. Wieczne śmiechy, uśmiechy, radość i szczęście. Jakaś scena smutku, a sekundę później od razu zapomniane i przytulmy się i popłaczmy z radości. Jest mi bardzo żal, że autorka postanowiła ukazać taki nierealny obraz rodziny. Wszystkie kłótnie wybaczone, sama radość. Kolejna rzecz, ktorej wykonanie tak bardzo osłabiło całość.

Można się spodziewać, że styl pani Agnieszki nie należy do moich ulubionych. Miałam wrażenie, że czytam książkę napisaną przez gimnazjalistkę, która na siłę próbuje być cool. To bardzo wkurzało, nie wspominając już o tym slownictwie... Dodatkowo ta wszechstronna słodkość, która wylewała mi się bokiem. Widać, że pomysł był, ale wykonanie chyba przerosło autorkę. Szkoda, bo to mogła być naprawdę dobra historia.

Marzenia z terminem ważności mnie nie przypadła do gustu. Przesłodzona i mało realna historia, a na ten moment chyba oczekuję od książek czegoś więcej. Nie oznacza to natomiast, że ten tytuł wam odradzam. Jeżeli macie ochotę na coś lekkiego i słodkiego- zdecydowanie sięgnijcie. Być może wy będziecie zadowoleni, jeżeli tylko lubicie sielankowy obraz rodziny z lekką nutką problemów w tle.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu MUZA SA.