Pamiętniki Wampirów

Kochani, dziś już z czystym sercem mogę mówić, że od początku do końca obejrzałam całe trzy seriale. Swoje początki z Pamiętnikami Wampirów kojarzę już z gimnazjum, jednak wtedy po około czterech sezonach wszystko się urwało. Nie pytajcie dlaczego, sama tego nie wiem. Około półtora roku temu, o ile nie dłużej, powiedziałam sobie, że bardzo chcę wrócić do tego serialu. Zawzięłam się, powiedziałam, że zaczynam od początku i nie spocznę dopóki nie obejrzę ostatniego odcinka. I tak oto czytamy dziś wszyscy ten post, po wielu miesiącach przygód z bohaterami.

Zacznę od tego, że dokładnie po szóstym sezonie zrobiłam sobie praktycznie trzy miesiące przerwy. Dlaczego? Tym razem wam odpowiem: nie byłam w stanie oderwać się od nowych odcinków, a szkoła zeszła na drugi plan. Tak więc, kiedy tylko napisałam matury, rzuciłam się na głęboką wodę i przepadłam w tym niesamowitym świecie. I to widać bo przez to zdecydowanie zaniedbałam książki. Jeżeli dobrnę do czterech w tym miesiącu to będzie istny cud. Ale przecież nie o tym dzisiaj, tak? Tym razem zapraszam już naprawdę na Pamiętniki Wampirów.

Chciałabym zacząć od fabuły. Co tutaj się działo to sobie nawet nie wyobrażacie (ci, którzy oglądali na pewno wiedzą o czym mówię). Nie byłabym w stanie opisać wam o co chodzi w środku serialu bo wszystko było ze sobą tak cudownie połączone, że musiałabym wrócić praktycznie do samego początku. To prawda, że świat jest mały, ale w ich przypadku czasami było to co najmniej naciągane i jest to jedyna rzecz, która nie podobała mi się przez te wszystkie osiem sezonów. Jeżeli działo się coś złego, to zawsze na/przez głównych bohaterów, jeżeli ktoś kogoś w przeszłości zabił, to zawsze główni bohaterowie. Nie najciekawsze, ale coś musiało się dziać chociaż uważam, że tu naprawdę nie było to koniecznie. Ledwo skończył się mega ciekawy wątek, już zaczynał się kolejny. Całość ciągnęła się bardzo długo, ale było warto. Nie nudziłam się, o nie. Nawet pod koniec, kiedy zapowiadało się na nudy, producenci niejednokrotnie mnie zaskakiwali. A co było najlepsze w całej tej skomplikowanej, ale wspaniałej fabule? To, że nie bali się uśmiercić żadnego bohatera. Jesteś jedną z wielu głównych postaci i wszyscy cię lubią? Nie szkodzi i tak możesz zginąć! No coś wspaniałego (jakkolwiek to zabrzmiało) bo nie oglądałam z myślą 'i tak nic ci się nie stanie, musisz zostać do końca'. Niesamowite zwroty akcji były tu na porządku dziennym.

Bohaterowie, a ilu ich tu było... Elena jako jedna z głównych kobiet w tym serialu, od samego początku doprowadzała mnie do szału. Pępek świata, o który każdy musi dbać, to ona wiecznie jest najważniejsza, ale to przez nią tworzy się większość sporów i problemów. Z biegiem czasu moje uczucia do niej się nie zmieniały, ale przyznam, że odcinki, w których jej nie było były nudnawe. Akcja była, ale zaczynało powiewać nudą. Co do braci Salvatore, którzy tak usilnie próbowali walczyć o jej serce, to tu także emocji było wiele. Na początku, tak jak zapewne większość z oglądających dziewczyn, moje serce należało do Damona- tego ciemnego charakteru. Pewny siebie i pyskaty z cudownym uśmiechem i oczami, od razu skradł moje uczucia. Stefan- uroczy i czuły wampir był tylko dodatkiem do całej historii, w końcu z kimś Damon musiał konkurować o serce Eleny. Z każdym kolejnym sezonem jednak moje uznanie wędrowało do Stefana. Przyznam, że pod koniec momentami wręcz nie lubiłam Damona, za to jego brata coraz bardziej szanowałam. Inni bohaterowie też z biegiem czasu zmieniali zarówno siebie, jaki i moją opinię o sobie. Praktycznie każdego pod koniec odbierałam zupełnie odwrotnie niż na początku.

Bardzo, ale to bardzo żałuję, że to już koniec. Ubolewam i po prostu mi przykro, że już więcej nie wrócę do ich świata. Wszystkie wilkołaki, wampiry, czarownice i inne mistyczne stworzenia skradły moje serce i po ponad półtora roku z bólem serca muszę skończyć oglądanie ich. Jak z finałem? Sądzę, że ten odcinek był beznadziejny. Naprawdę po tym jak akcja toczyła się przez te osiem sezonów, ten odcinek różnił się od nich tak bardzo, że to aż biło po oczach. Niemniej jednak Pamiętniki Wampirów będę wspominać bardzo przyjemnie i nie żałuję ani minuty spędzonej na ich oglądanie, a było tego naprawdę dużo! Książka to zupełnie co innego i tym razem wybieram serial!

*Wszystkie zdjęcia pochodzą z internetu i nie są moją własnością.