#132 "Uwięzione" Natasha Preston

Tytuł: Uwięzione

Autor: Natasha Preston

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Feeria Young

Data wydania:  24 maja 2017

Ilość stron: 397

Kategoria: literatura młodzieżowa

Opis:

Pewnego wieczoru Summer idzie sama na imprezę. Nigdy na nią nie dociera. Lewis, jej chłopak, później nie może sobie wybaczyć, że nie było go przy niej.

W jednej chwili szczęśliwa nastolatka traci kochającego chłopaka, rodziców i brata. Traci całe swoje życie, trafiając w miejsce, z którego nie ma ucieczki. Od tej pory nie będzie już sobą, Summer. Wraz z trzema innymi dziewczynami będzie musiała znosić życie w zamknięciu, codzienny strach i ból i... o wiele więcej. W tej sytuacji nie ma dobrych zakończeń.

Moi znajomi śmieją się, że na tę książkę czekałam pół roku, a przeczytałam w jeden dzień. No cóż, tak bywa, prawda? Cieszę się bo moim celem było mieć tę niesamowitą okładkę na swojej półce i udało się. Oczywiście po tylu pozytywnych opiniach i samych zachwytach miałam wielkie oczekiwania co do książki, ale nie narzekam. Było dobrze.

Czułam się niezwyciężona przez naiwność, która kazała mi sądzić, że złe rzeczy przytrafiają się tylko innym ludziom.

Wiecie, że przede wszystkim patrzę na okładki. Wiem, wiem i znam to przysłowie, ale ja oceniam właśnie po okładce. Oczywiście nie zawsze się to udaje, ale nie potrafię inaczej. W tym przypadku zarówno okładka jak i treść się ze sobą pokrywały. Summer idzie na imprezę, ale nigdy na nią nie dociera. Brzmi intrygująco, prawda? Równie interesujące były opisy przetrzymywania dziewczyn na dole. Przyznam, że nie spotkałam się jeszcze z podobnym wątkiem przetrzymywania kilku osób i traktowania ich jak rodziny. Ktoś mógłby powiedzieć, że to nawet dobrze, że tam są. Te bezdomne dziewczyny, które dawno temu uciekły z domu, teraz mają dach nad głową, ciepłe jedzenie, rozrywkę i czyste ubrania. Nic tylko się cieszyć, czyż nie? Jednak Summer różni się od nich, na nią w domu czeka kochająca rodzina, która nie przestaje jej poszukiwać. Pytanie tylko czy uda im się ją odnaleźć. Muszę Wam powiedzieć, że to było naprawdę ciekawe, a jednocześnie wcale nie takie przerażające jakby mogło się momentami wydawać. Clover, ich 'wybawiciel' ewidentnie miał coś nie tak z głową, a rzeczy, które potrafił zrobić przyprawiały o gęsią skórkę. Jednak autorka opisała to bardzo umiejętnie i wszystko było na wysokim poziomie. Mimo niecodzienności sytuacji mogliśmy poczuć, że to wydarzyło się naprawdę. Summer zachowywała się naturalnie w obecnej sytuacji co było bardzo na plus. Ogólnie rzecz ujmując fabuła była świetna chociaż żałuję, że w środku historii pani Preston tak często pisała rozdziały nie o dziewczynach uwięzionych na dole.

Nie jestem pewna jak mam ocenić postać Summer. Chyba nie zbyt ją polubiłam, ale wynika to z zachowania na końcu książki i nie powinnam chyba mieć o niej tak złego zdania po tym co musiała przechodzić. Z drugiej strony to, że zachowała się naturalnie, tak jak porwany człowiek by się zachował był dla niej na plus. To, że chciała walczyć i wrócić do rodziny jak najbardziej też. Mimo to zauważyłam, że już pod koniec się poddała, a najbardziej boli mnie to, że w najgorszym momencie bycia tam po prostu pozwoliła się zgwałcić. Nie potrafię tego zrozumieć i bardzo spadła wtedy w moich oczach. Inne bohaterki nie poznałam na tyle dobrze, żeby o nich napisać nieco więcej. Byłam skupiona raczej na Summer chociaż głęboko w pamięć zapadła mi też Rose, dziewczyna, która najprawdopodobniej była po prostu zakochana w porywaczu. Jej też nie potrafiłam zrozumieć, ale z drugiej strony to co się wydarzyło się w jej życiu przed porwaniem też mnie nigdy nie spotkało, więc nie potrafię postawić się w jej sytuacji.

To nie było tak jak po czyjejś śmierci, gdy żegna się zmarłego i wraca do życia. Nie wiedzieliśmy, gdzie była ani co się z nią stało. Nie mieliśmy żadnych odpowiedzi, nie mogliśmy więc żyć dalej.

Tyle czasu czekałam na tę książkę, a chwila moment i już jej, że tak napiszę, nie ma. Oczywiście nie żałuję, że przeczytałam. Była to ciekawa przygoda i na wysokim poziomie. Polecam Wam jak najbardziej i mam nadzieję, że nie będziecie mogli oderwać się tak jak ja.

Moja ocena:

9/10 (rewelacyjna)