"Piorun" Angel Payne

Tytuł: Piorun

Autor: Angel Payne

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Edipresse Książki

Data wydania: 16 stycznia 2019

Ilość stron: 312

Gatunek: literatura obyczajowa i romans

Ocena: 2/10

Pracuję na nocną zmianę w pięciogwiazdkowym hotelu w centrum Los Angeles, często więc natykam się na różnych dziwaków. Nic jednak nie mogło mnie przygotować na noc, kiedy poznałam Pioruna. Uratował mi życie. Teraz jest moim superbohaterem – ogierem, któremu mam ochotę podziękować o wiele bardziej kreatywnie niż głupim pocałunkiem w policzek. Szkoda tylko, że w prawdziwym życiu jest też Reece’em Richardsem, moim cholernie przystojnym szefem.

Reece unika zobowiązań z powodu swojej diabolicznej byłej dziewczyny i światowego imperium zła, a także dlatego, że musi ocalić miasto przed wariatką gotową zniszczyć wszystko, co pokochał. Jest jednak coś jeszcze, co może wpłynąć na wszystkie te plany. Moje serce…

~lubimyczytac.pl

Od dawna już nie czytuję erotyków. Nudzą mnie i nie mają dla mnie większej wartości, jednak muszę przyznać, że Piorun swoją fabułą mnie zaciekawił. Chciałam odprężyć się z lekką i nie wymagającą książką na jeden wieczór. Niestety otrzymałam coś tak dziwnego, że nie wiem nawet jak to nazwać.  Fabuła książki skupia się na relacji dwojga młodych ludzi, którzy zupełnie nic o sobie nie wiedzą, znają się może parę minut i idą ze sobą do łóżka. Spędzają czas na osiąganiu przyjemności, co zabawne bohater nie musi nawet dotknąć dziewczyny, aby ta osiągnęła spełnienie kilkanaście razy w przeciągu minuty. Tak oto prezentuje się akcja i jej główne wątki. Drugi jakże istotny to fakt iż główny bohater jest superbohaterem. Serio. Niszczy przestępców i ma supermoce. Tyle w temacie. Jego nasienie jest magiczne. I tak też autorka to opisała, a ja głównie się śmiałam. Irytowało mnie natomiast to, że znali się oni tak krótko praktycznie wcale, a już nie mogli bez siebie żyć. To okropne, jak szybko autorka przeszła do ostatniego etapu ich "uczucia", przez to czytelnik miał wrażenie, że poznaje ostatnią część przygód. 

Kolejną fatalną wręcz rzeczą w tej książce były epitety. Bo oprócz wielu wulgaryzmów mieliśmy także jakże barwne opisy ich części intymnych. Uwierzcie mi- pośmiać to się można. Z niedowierzaniem przecierałam oczy, jak można skupiać się na tylu epitetach, a tak odpuścić sobie fabułę. Bo jaki sens mają "gorące sceny", kiedy reszta zupełnie leży? Jest mi przykro bo liczyłam na coś dużo lepszego. Na cokolwiek sensownego. Tymczasem otrzymałam tak nijaką i gorzej niż przeciętną historię. Zero fabuły, zero sensownej fabuły, zero jakiegokolwiek rozwijania sytuacji. Jeżeli autorka miała jakiś pomysł po prostu nagle to wymyślała, nie ważne czy miało to sens, czy dwoje superbohaterów nagle zaczęło ze sobą walczyć niszcząc pół miasta, żeby potem znowu skupić się na seksie, a tamto zupełnie pominąć i słowem do tego nie wrócić. Jedyne do czego autorka wracała to seks i seks, tylko to się liczyło. Nie oszukujmy się- taka książka nie jestbaji ciekawa, ani wartościowa. 

Dla osób nielubiących erotyki książki tej zupełnie nie polecam. Nie posiada ona żadnej fabuły, skupia się wyłącznie na doznaniach bohaterów, wulgaryzmach i jakże barwnych ich opisach. Dla osób takie książki lubiących, nie mówię nie. Jest w niej wszystko co taka książka zawierać powinna. Jeżeli was to satysfakcjonuje to proszę bardzo, śmiało. Jestem ciekawa waszych opinii.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Edipresse Książki.

"Sztuka słyszenia bicia serca" Jan-Philipp Sendker

Tytuł: Sztuka słyszenia bicia serca

Autor: Jan- Philipp Sendker

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 13 lutego 2019

Ilość stron: 312

Gatunek: literatura współczesna

Ocena: 9/10

Najważniejsza książka o bezwarunkowej miłości ostatnich dziesięcioleci.

Jedna z najgłośniejszych powieści o miłości ostatnich dekad.

Ta książka to najwspanialszy literacki hołd na cześć miłości.

Światowy bestseller przetłumaczony na 35 języków!

~lubimyczytac.pl

Przemiła niespodzianka od wydawnictwa od razu mnie zaintrygowała. Chociaż nie miałam jej w planach, to niezwykle się cieszę, że miałam okazję poznać ten tytuł. Zacznę od tego, że nie lubię kiedy na okładce jest aż nadto zachęt i zalet, tak samo kiedy w Internecie czytam same superlatywy o danym tytule. Potem oczekuję niewiadomo czego i zazwyczaj się gorzko rozczarowuję. W tym przypadku po części było podobnie, prawdopodobnie gdyby nie liczne pozytywne recenzje, moja ocena byłaby jeszcze wyższa.

Fabuła książki skupia się na historii dwojga ludzi, których los nie oszczędzał. Słucha jej Julia, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o swoim ojcu. Dzięki jej chęci zagłębienia tematu, mamy okazję poznać wiele innych pobocznych wątków, równie pięknych i smutnych. Muszę przyznać, że nie wiem sama czego konkretnie oczekiwałam od tej książki, ale to co dostałam w zupełności mi wystarczyło. Możliwość poznania tak intrygującej i wzruszającej historii to sama przyjemność, a przerywane w odpowiednich momentach rozdziały sprawiały, że czytelnik nie miał szansy się nudzić, jego ciekawość na bieżąco była pobudzana. Można by pomyśleć, że była to książka o  nudnej i wolnej akcji, jako że z reguły poznawaliśmy kolejne etapy życia dwojga ludzi, jednak nie. Okazało się, że było to napisane w tak ciekawy i poruszający sposób, że nic takiego nawet nie można by odczuć. Być może pojawiło się tam zbyt wiele wzniesień po drodze dla bohaterów, aż nadto według mnie, a sam koniec był nierealny i zbyt prosty jak na taką historię, ale naprawdę jestem zadowolona. I mało tego, z pewnością długo nie zapomnę tej Sztuki.

Przecudowny świat stworzył autor. Świat dwojga ludzi, którzy tak naprawdę muszą się uczyć go od nowa. Bohater, który utracił wzrok, a życie już wcześniej dało mu w kość, nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Piękne było to, że Jan-Philipp nie koloryzował. Pokazywał to co oczywiste, ale miało się wrażenie, że robi to w bardziej naturalny sposób. Tak, że człowiekowi wstyd iż wcześniej nie zwracał na to uwagi częściej, nie szanował tego co ma. Dodatkowo mieliśmy okazję poznać uczucia odrzuconego chlopca, który nagle traci wzrok. Jego nowa rzeczywistość budziła zachwyt, ale i dostarczała wątpliwości. Bo czy z tłumu innych głosów i dźwięków rzeczywiście da się wyłapać ten jeden, tak trudny do usłyszenia nawet w największej ciszy? Ale to właśnie to sprawiło, że książka ta jest taka wyjątkowa i piękna.

Sądzę, że cokolwiek więcej napiszę będzie powtórką z rozrywki. Książka wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i długo pozostanie w mojej pamięci. Sztuka słyszenia bicia serca przedstawia piękną historię miłosną dwojga pokrzywdzonych przez los ludzi, którzy starają się na swój sposób sprostać jego wymaganiom. Ich własny świat autor ukazał w cudowny sposób, warty, wręcz konieczny do poznania. Zdecydowanie polecam!

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia.

"Nie jestem potworem" Carme Chaparro

Tytuł: Nie jestem potworem

Autor: Carme Chaparro

Tom/seria: Ana Aren (tom 1)

Wydawnictwo: Muza

Data wydania: 31 stycznia 2019

Ilość stron: 384

Gatunek: kryminał

Ocena: 7/10

Jeśli jest coś gorszego od najgorszego koszmaru, to koszmar o dziecku, które znika bez śladu. W centrum handlowym pod Madrytem znika czteroletni chłopiec, Kike. Media natychmiast wiążą ten przypadek z zaginięciem w tym samym miejscu czteroletniego Nicolasa dwa lata wcześniej. Chłopca ani porywacza nigdy nie znaleziono. W madryckiej policji śledztwo prowadziła nadinspektor Ana Arén. Sprawa Kike trafia również do niej. W mediach liderem informacyjnym zostaje telewizyjny Kanał Jedenaście z jego czołową reporterką Inés Grau, prywatnie koleżanką Any. Sytuacja komplikuje się, gdy po kilku dniach w tym samym centrum handlowym dochodzi do zniknięcia trzeciego czterolatka, tym razem syna Inés...

~lubimyczytac.pl

Minęło już sporo dni odkąd przeczytałam ten tytuł i nie wiem od czego zacząć. Przy natłoku obowiązków wiele mogło wylecieć mi już z głowy, ale nadal pamiętam, że z lektury jestem zadowolona. A to przecież najważniejsze, prawda? Nie jestem potworem to kolejna książka z gatunku kryminał, po którą sięgam w ostatnim czasie. Nie łatwo jest mnie zatem zaskoczyć, a tutaj za nic nie domyśliłabym się zakończenia. Mało tego, te wszystkie szczegóły, potem skomponowane w idealną całość, dla mnie były nie pojęte. Nie ma szans, żeby nawet najbardziej wytrawny czytelnik tego gatunku domyślił się rozwiązania fabuły! Totalnie oderwane od schematu, za co wielki plus. Sama akcja, chociaż w miarę szybka, z początku mnie nudziła. Nie mogłam się wkręcić, chciałam jak najszybciej odłożyć. Miałam wrażenie, że to wszystko już było, znowu powtórka z rozrywki. I rzeczywiście przez cały czas tak było: porwanie, nagłaśnianie sprawy i próba odnalezienia dzieci. Nic nadzwyczajnego, kryminał jakich wiele. To sama końcówka, jedna strona wyjaśnienia zbiła mnie z tropu, zwaliła z nóg. Zaskoczenie wielkie, mimo to na tym koniec. Książkę zakończono wewnętrznym monologiem sprawcy, a dla mnie było to po prostu za mało. Czuję ogromny niedosyt pod względem fabuły, pomimo tego, że sama sprawa była intrygująca.

Bohaterów mieliśmy okazję poznać wielu. Nie miałam problemu z ich rozróżnieniem i co najważniejsze wszyscy przypadli mi do gustu. Żadnego z nich szczególnie nie znielubiłam, w drugą stronę podobnie. Mimo to czytało mi się przyjemnie i każdego wspominam raczej pozytywnie. Oczywiście każda postać wniosła swoje do fabuły, na szczęście obyło się bez zbędnych postaci na siłę. Wykreowano je za to w sposób idealny do kryminału, tak, że czytelnik nie był w stanie zorientować się kto jest sprawcą. Mało tego, po drodze snuł dziesiątki teorii kto może nim być. Czyż to nie jest warte przeczytania? Takie książki szanuję najbardziej: zmuszają naszą wyobraźnię do działania, nawet kiedy my nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Nie jestem potworem okazała się książką lekko ponad przeciętną. Z wieloma wadami, ale i zaletami. Osobiście wspominać będę ją pozytywnie, dzięki zaskakującemu rozwiązaniu sprawy i krętej drodze do poznania jej. Książka wbrew pozorom zmusza do refleksji, można się pokusić o stwierdzenie, że posiada nawet morał. Fani kryminał mogą nie być zachwyceni, jednak spragnieni dobrej mrocznej historii, nie oczekujący fajerwerków, mogą zadowolić się już bardziej.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Muza.

"Pisarka" Katarzyna Michalak

Tytuł: Pisarka

Autor: Katarzyna Michalak

Tom/seria: ?

Wydawnictwo: Wydawnictwo WM

Data wydania: 30 stycznia 2019

Ilość stron: 320

Gatunek: literatura piękna

Ocena: 9/10

Słowa mogą niszczyć, ale mogą też ocalić. Oto historia Pisarki, która spośród tysięcy słów wybiera te najpiękniejsze, by je splatać w niezapomniane historie. To również opowieść o dwojgu młodych ludziach, Weronice i Wiktorze, którzy mają tylko siebie, pragną jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Czy mogą zwyciężyć w nierównej walce z losem?

~lubimyczytac.pl

Do tej pory poznałam tylko jedną książkę autorstwa pani Michalak i chociaż wtedy oceniłam ją niezwykle wysoko, po upływie czasu doszłam do wniosku, że tytuł ten nie zasłużył na to. Obawiałam się dlatego sięgnięcia po najnowszą historię pani Katarzyny, znowu przesłodzonych relacji i postaci. Jakże się jednak pomyliłam! Chociaż i tym razem nie było idealnie, to nie mogłam się oderwać, a to już coś!

Przez cały czas zastanawiałam się, czy opisane wydarzenia dotyczą autorki. Ta, skutecznie zaznaczyła na początku, że opisane wątki miały miejsce w życiu realnym, co niewątpliwie wpłynęło korzystnie na czytelnika i jego zainteresowanie tytułem. Sama jednak fabuła była niezwykle wciągająca i ciekawa. Chociaż drażniło mnie, że tyle nieszczęść może spaść na jedną osobę, miałam wrażenie, że jest to praktycznie niemożliwe, to i tak nie mogłam się oderwać. Losy z początku dwojga małych i bezbronnych dzieci, poruszyły mnie dogłębnie. Niesprawiedliwość i okrucieństwo, na które nie miałam wpływu doprowadzały mnie do furii, jednocześnie stale trwałam w lęku, co też znowu może się im przydarzyć. Emocji mi tutaj nie zabrakło, ciągle coś się działo. I chociaż tempo akcji stale miało szybkie tempo i na nudę nie można było narzekać, to nie mogę napisać, że autorka przesadziła. Być może kilka nieszczęśliwych zdarzeń mniej byłoby bardziej realnie, ale najwidoczniej ktoś musiał przeżyć to wszystko naprawdę więc nie będę narzekać. Grunt, że jestem pod wielkim wrażeniem.

Nie mogę również napisać zbyt wielu negatywnych rzeczy na temat bohaterów. Chociaż nie zawsze popierałam ich zachowanie, a czasami miałam ochotę rozerwać ich na strzępy, byłam w stanie ich zrozumieć. Bo cóż o życiu mogą wiedzieć nastoletnie jeszcze dzieci, tak okrutnie potraktowane przez los? Każdy bohater został wykreowany w konkretny sposób, w konkretnym celu, tak aby całość okazała się strzałem w dziesiątkę. Przerażający rodzice, których zachowania nie sposób wytłumaczyć i opisać oraz dla zrównoważenia kochająca babcia, która chce zawalczyć o wnuczkę. Tylko czy na to nie jest już za późno? Czy niewinne dziecko od tylu lat zatruwane jakże okropnymi uwagami rodziców, będzie w stanie kiedykolwiek uciec od nich? Czy kiedykolwiek uwierzy w swoją wartość po tylu obelgach? Niezwykle chwytająca za serce opowieść, od której (powtarzam się) ciężko się oderwać. Mnie zwaliła z nóg i nic więcej nie muszę chyba dodawać.

Cieszę się ogromnie, że miałam okazję przeczytać ten tytuł. Poruszył moje serce i z pewnością na długo w nim pozostanie. Historia Weroniki i Wiktora zasługuje na rozgłos, bo jej początek niestety zdarza się w zbyt wielu domach. Autorka idealnie pokazała nie tyle otaczający pokrzywdzone dzieci świat, co ich samych i to, jaki wpływ na nich miało wychowanie w takich warunkach. Mało tego pani Michalak postawiła na prawdę i nie szczędziła opisów kar, czy przemocy słownej. Nie słodziła, czym zdecydowanie mnie do siebie przyciągnęła. Czekam na więcej, potrzebuję dalszej opowieści o losach tych dwojga!

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu.

"Miłość w cieniu wielkiej wojny" Bogna Ziembicka

Tytuł: Miłość w cieniu wielkiej wojny

Autor: Bogna Ziembicka

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 30 stycznia 2019

Ilość stron: 378

Gatunek: literatura obyczajowa i romans

Ocena: 4/10

Doktor Gaston Laval traci podczas walk całą rodzinę. Uwięziony i skazany na gilotynę, cudem unika śmierci, potem ucieka przed prześladowcami, zaciągając się do wojska. Pewnego dnia do wojskowego szpitala, którym kieruje Laval, przybywa kobieta, przywożąc rannego polskiego żołnierza. Gaston jest zaintrygowany piękną nieznajomą, Muriel de Voss, która wydaje mu się zupełnie inna od spotkanych dotąd kobiet. Lekarz zakochuje się w kobiecie, której historia intryguje go i przejmuje do głębi. Okazuje się, że Muriel jest Polką, pochodzącą spod Krakowa. Dziewczyna, niegdyś przysposabiana do życia w klasztorze, uciekła w nieudane małżeństwo. Marzy o zostaniu lekarką. Zaskakuje Lavala swoją wiedzą dotyczącą anatomii, chirurgii i leków. Uczucie, które ich łączy, jest coraz silniejsze, niestety rozdzielają ich wojenne losy. Lekarz wyrusza za ukochaną przez Pireneje do Hiszpanii, nie bacząc na śmiertelne niebezpieczeństwo. Czy będzie dane im się spotkać? Czy Muriel ma szansę na studiowanie ukochanej medycyny? Czy miłość zatriumfuje w czasach wojennego szaleństwa?

~lubimyczytac.pl

Wiecie, że po książki, których akcja rozgrywa się w przeszłości, tym bardziej w czasie wojny- nie sięgam. Nie lubię, nie przepadam, staram się je omijać. Mimo tego, kiedy ujrzałam ten tytuł, pomyslalam, że koniecznie chcę to poznać. Oczyma wyobraźni widziałam już rozdzierające serce sceny rozłąki i tęsknoty, a w tle brutalną rzeczywistość i wojnę. Niestety, gorzko się rozczarowałam. Źle mi to pisać bo książki tego wydawnictwa wręcz uwielbiam i nie pamiętam, kiedy jakakolwiek wydana przez nich pozycja mnie rozczarowała. Ale cóż, kiedyś musi być ten pierwszy raz. Dlaczego tak słabo oceniłam? Zacznę sta standardowo od fabuły- a ta była nijaka i nudna. Tyle by wystarczyło, ale nie jest to żaden argument. Zbyt wieloma faktami zarzucono nas na początku, potem wcale nie było lepiej. Przeplatanie języków również odegrało ważną w tym rolę. Najgorsze jednak były przeskoki w sytuacjach- nie nie wiem, czy ja tak często nie wiedziałam co się dzieje, czy autorka rzeczywiście dryfowała sobie w fabule. Koniec końców jedyne co zrozumiałam to to, że główny bohater był lekarzem i na siłę szukał problemów, zakochał się i chciał wrócić do ukochanej. Nawet nie pytajcie dlaczego zostali rozdzieleni- ten wątek to była żenada. Nie zrozumcie mnie źle- sam pomysł był dobry i ciekawy, jednak jego wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Autorka nie potrafiła mnie w żaden sposób zaciekawić, a samo czytanie sprawiało mi trudność. Przebrnęłam, ale nie chciałabym więcej wrócić do tej historii.

Dosyć mocno nawjeżdżałam na fabułę, zastanawiacie się pewnie jak było z bohaterami? No cóż, wcale nie lepiej. Mam wrażenie, że autorka kompletnie nie przemyślała tego co pisze, szukała czegokolwiek byle akcja się toczyła. Mam tutaj na myśli kilka sytuacji, w których główny bohater specjalnie wręcz pakuje się w kłopoty. Dwukrotnie zrobił jedną głupią i niepotrzebną rzecz, aby zniknąć z życia ukochanych na całe lata. Dla mnie to nie miało sensu, gdyż nawet nie wiedziałam co się dzieje. Więc kiedy nagle dowiaduje się, że od miesięcy akcja toczy się gdzieś indziej... No lekkie oszołomienie jest. Sama postać doktora była po prostu nieciekawa, głównie ze względu na te szybkie i nieprzemyslane moim zdaniem decyzje, które mają wpływ na całą książkę. Jego ukochana Jegle, to dziewczyna, o której wbrew pozorom także za wiele nie wiem. Z nią co prawda zżyłam się trochę bardziej, bardziej ją też lubiłam i spakowałem, ale to nadal nie było to. Zbyt mało dla mnie scen z jej udziałem i zbyt wielkie wyidealizowanie jej osoby, po tak krótkim poznaniu. Jednym słowem: słabo.

Najbardziej raził mnie w oczy czas książki. Nie chodzi mi o trwającą w tle wojnę, której opisy niestety również mnie do siebie nie przekonały, ale o szybkie tempo fabuły. Być może to ja nie doczytałam dokładnie, ale miałam wrażenie, że bohaterowie znają się nadzwyczaj krótko, wystarczyła jedna rozmowa o trudnej przeszłości i już są w sobie zakochani do szaleństwa. Dla mnie to jedno z najgorszych co mogło się przytrafić książce, nie widziała rozwijającego się uczucia między tym dwojgiem ludzi. Dodatkowo te liczne opisy sytuacji, wspomnień, które nie tylko mnie nie interesowały, ale zwyczajnie przeszkadzały w zrozumieniu głównego wątku. Irytowali mnie również bohaterowie, głównie postać męska, doktor, który na siłę szuka problemów. Tu się oświadcza, tam wyjeżdża i znika na całe miesiące, czy lata. Słabe to było pod praktycznie każdym względem. Żal mi to pisać, ale nie polecam.

Miłość w cieniu wielkiej wojny okazała się nudną i niejaką ksiazką, której przesłanie zupełnie do mnie nie trafiło. Nie polubiłam bohaterów, nie wczułam się w fabułę, której po prostu nie zrozumiałam. Nie wiem, być może starsze osoby, bardziej dojrzałe inaczej odbiorą ten tytuł, mnie jednak on nie przypadł do gustu. I po raz pierwszy zawiodłam się na książce wydawnictwa Filia. Mam nadzieję, że w innej tematyce autorka radzi sobie lepiej i z pewnością to sprawdzę.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia.