"Adam" Agata Czykierda-Grabowska

Tytuł: Adam

Autor: Agata Czykierda-Grabowska

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: OMGBooks

Data wydania: 18 lipca 2018

Ilość stron: 440

Kategoria: literatura obyczajowa i romans

Ocena: 6/10

Adam nie zaznał w życiu szczęścia. Po trudnym dzieciństwie i tragicznej śmierci matki trafił do domu tymczasowego, żeby doczekać osiemnastych urodzin. Później miał być zdany sam na siebie, sam stawiać czoła swoim lękom, koszmarom i niebezpieczeństwu, od którego nikt nie mógł go uchronić. 
Nie spodziewał się, że los postawi na jego drodze dziewczynę o zielonych oczach i wielkim sercu, które czuje zbyt mocno. Nie wiedział, że ona także skrywa bolesną tajemnicę, której dotychczas nikomu nie wyjawiła. Nie mógł przewidzieć, że zrodzi się między nimi miłość – czysta i młodzieńcza, ale też namiętna i obezwładniająca. 
Miłość, która uratuje ich na tysiąc różnych sposobów.

~lubimyczytac.pl

Na wstępie zacznę od tego, że kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tym tytułem. Nie ukrywam, że sama skusiłam się zw względu na ładną okładkę, same pozytywne recenzje i niebywale wysokie noty na stronie Lubimy Czytać. Podeszłam do tej lektury z nastawieniem i oczekiwaniem na coś przeogromnie dobrego, zachwycającego, rozbrajającego i chwytającego za serce, a otrzymałam... no właśnie nic. Przeciętną historię o miłości z nutką dramatu w tle. Z nutką większego dramatu w tle, ale to nie o to chodzi. Nudziłam się, mimo wzruszających scen. Czekałam i czekałam aż wydarzy się coś co rozkręci akcję, ale się nie doczekałam. Ci, którzy czytali mogliby pomyśleć, że jestem nieczuła i nie mam serca. To nie prawda. Historia Adama i (muszę się zastanowić nad imieniem głównej bohaterki bo już po kilku godzinach po przeczytaniu go nie pamiętam) kurcze nie pamiętam jej imienia,a nigdzie nie mogę go znaleźć  głównej bohaterki poruszyła mną, ale nie w sposób jaki oczekiwałam.

Muszę przyznać, że pomysł na fabułę okazał się całkiem w porządku i nie mogę nazwać jej schematyczną. Rodzinny dom bohaterki, który powinien być jej azylem i miejscem, w którym czuje się bezgranicznie kochana i bezpieczna, wcale takim nie jest. Jej rodzice od lat przygarniają pod swój dach niechciane przez bliskich i pokrzywdzone przez los dzieciaki, po czym odsyłają je dalej, do "prawdziwego domu". Kiedy pod dach głównej bohaterki trafia Adam, ta od razu wie, że to coś więcej. I tu zaczyna się bajka. Bajka, a może i koszmar. No wybaczcie, ale zdecydowanie czułam tu spotykanie się na siłę. Zdecydowanie też trochę za dużo było tych przypadkowych spotkań i zdecydowanie za dużo było Adama pojawiającego się znikąd i pomagającego w najgorszych momentach. Nie, nie dla mnie takie historie i możliwe, że właśnie to zgubiło tę książkę w moich oczach, Bo reszta była przyzwoita. Ciekawa akcja: problemy nastoletniej dziewczyny z jej miłostkami, przyjaciółmi; problemy Adama i dzieci pokrzywdzonych przez los. I oczywiście problemy głównej bohaterki, która czuje za mocno i którą przytłacza otaczająca sytuacja. Ale oczywiście oprócz Adama, nikt zdaje się tego nie zauważać.

Oh  Adamie... Po tyle zachwytach nad twoim imieniem sądziłam, że zakocham się w tobie od pierwszego spotkania, a tu takie rozczarowanie. Tytułowy bohater kompletnie nie przypadł mi do gustu. Drażnił mnie niemiłosiernie swoim znikaniem i pojawianiem się znikąd. Był wtedy, kiedy go potrzebowano, ale wtedy gdy być powinien z mojego punktu widzenia, zawsze znikał. I nie, nie usprawiedliwia go jego przeszłość i to co robił w międzyczasie. Mnie to nie ruszyło. Mało tego po zakończeniu wcale się nad nim nie rozczulałam, a żałowałam, że nie zrobił tego co postanowił (mówię tu względem swojej ukochanej) dużo wcześniej. Nie wiem po co mącił i mieszał i nie popieram ich uczucia. Możecie mnie zlinczować, ale zdania nie zmienię. Dla mnie to po prostu była ściema i chociaż z początku go lubiłam, tak jak główną bohaterkę, to z każdym rozdziałem moja sympatia do nich malała. Może jak tak często Adamie znikałeś, to trzeba było zniknąć z tej książki na stałe.

Oprócz wątku miłosnego w książce znajdziemy również kilka wątków kryminalnych i dramatycznych. Inaczej nazwać się tego nie da.  Były ciekawe, owszem. Równie ciekawe były historyjki wymyślane przez bohaterów i sposób w jaki je sobie przekazywali. Tu muszę przyznać, że bardzo mi się to spodobało. Nie mam porównania ze stylem autorki, ale jeśli inni blogerzy niejdnokrotnie napisali, że jest to jej najlepsza książka, to boję się sięgać po pozostałe.

Adam okazał się książką, która nie powaliła mnie na kolana. Była ciekawa, ale nie wbiła mnie w fotel. Czekałam na wielkie wow, ale do ostatniej strony nie było mi danego go doświadczyć. Żałuję, bo potencjał był, ale chyba tym razem coś nie zagrało. Miejmy nadzieję, że inne książki autorki przypadną mi do gustu bardziej.