"Gałęziste" Artur Urbanowicz

Tytuł: Gałęziste 

Autor: Artur Urbanowicz

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Novae Res 

Data wydania: 2015

Ilość stron: 462

Kategoria: thriller/sensacja/kryminał

Ocena: 7,5/10

Karolina i Tomek wyjeżdżają na święta w okolice Suwalszczyzny. Kiedy ona marzy o tym wyjeździe, który może naprawić ich związek, on ma wątpliwości i zgadza się tylko z konieczności. Chociaż są parą, która często się złości, a ich charaktery są zgoła odmienne, to postanawiają dać sobie szansę. Ich cudowny wyjazd szybko jednak okazuje się nie być tym, czego oczekiwali. Obydwoje, chociaż nie chcą się do tego przyznać przed drugim, czują ciągły niepokój. Napada ich lęk z nieokreślonego powodu i przytrafiają im się coraz to mroczniejsze sytuacje. Niektóre już ciężko logicznie wytłumaczyć...

W recenzji tej książki trzeba zacząć od jej nietypowej fabuły. Nietypowej bo rzadko przeze mnie czytanej. Mrocznej, tajemniczej i niejednokrotnie przyprawiającej o szybsze bicie serca. Przyznaję, że autor już od samego początku budował napięcie. Z pozoru nic nie znaczące, dziwne zbiegi okoliczności, które zdarzają się bohaterom. Dziwne zachowanie mieszkańców wioski. I dziwna wioska. Zawsze krytykowałam bohaterów horrorów, którzy w filmach mając do wyboru zatłoczone miasto, a las, uciekając przed zabójcą wybierali las. Sądziłam, że autor w tej historii rozpocznie całą przygodę Tomka i Karoliny w podobny sposób, ale okazało się zupełnie inaczej. Bo chociaż od początku coś mi nie pasowało w okolicy, do której zamierzali i chociaż wiedziałam, że coś się święci i sama nigdy w życiu nie postąpiłabym, tak jak główni bohaterowie, to sądzę, że pan Artur rozwinął to dobrze. W sposób realistyczny i osobie, która rzadko sięga po mroczniejsze historie, nie dający niczego się domyślić. Bo po opisie ja sama oczekiwałam czegoś zupełnie innego. Fabuła jednak okazała się strzałem w dziesiątkę. Z każdą kolejną stroną działo się więcej i więcej, a ja sama już nie wiedziałam w co wierzyć, co jest prawdą, a co nie. Mroczność? Zdecydowanie. Czytając te książkę w nocy, nie ukrywam, miałam lekkie ciarki. Nie zawsze, wiadomo, ale kilka scen do teraz mam w pamięci i ciężko mi się na nie nie wzdrygnąć. Budowanie napięcia i mroczny klimat- coś, co udało się w stu procentach i mocno podciąga poziom książki.

Po fabule nadszedł czas na bohaterów, którzy podobnie jak historia, byli dosyć nietypowi. Dokładnie chodzi mi o ich relację. Dziwna? To za mało powiedziane. Zdaję sobie sprawę, że w każdym związku pojawiają się zgrzyty, ale wątpię, żeby od razu używać w myślach tak niestosownego słownictwa względem tej drugiej połówki. Zarówno Tomek, jak i Karolina, byli wykreowani w sposób przejrzysty i każde z osobna było dopracowane w stu procentach. Poczułam to przede wszystkim dlatego, że kiedy opowiadał coś chłopak, słownictwa diametralnie się zmieniało. Zarówno w jego wypowiedzi, jak i to w jego myślach. Tak samo było w przypadku Karoliny. Autor postawił na delikatność kobiety, co często udowadniał opisami Tomka, i brutalność mężczyzny. Nie, nie chodzi tu wcale o bicie się i dresów, z czym mnie się to z góry kojarzy. Miałam na myśli częste bluźnierstwa i chęć bójek, ale tylko (?) chęć. Jeżeli chodzi o bohaterów, to podsumuję to w ten sposób. Ciekawi osobno: na swój sposób każde inne, co dało się odczuć, i nietypowi razem: ich relacja była co najmniej dziwna. Bądź co bądź uważam, że na tle fabuły wypadli dobrze.

Ze stylem autora miałam okazję spotkać się po raz pierwszy i czuję się trochę rozczarowana. Nie chodzi o to, że nie potrafił mnie wciągnąć w lekturę- wręcz przeciwnie, a to przecież najważniejsze. Mam raczej na myśli to, że zbyt częste bluźnierstwa, czasami ze strony kobiet, mocno mnie odrzucały. Rozumiem, że w ten sposób miały być wykreowane postaci, ale co za dużo to nie zdrowo. Przynajmniej według mnie. Dodatkowo co bardzo mnie denerwuje w każdej książce, tak i tutaj narracja często się zmieniała w jednym rozdziale. Jedno czy dwa zdania odnośnie swoich odczuć wtrącała nagle inna osoba i wracamy potem do poprzedniej. Może to i nie myli, ale jestem już na to zbyt uczulona i mnie rzuca się to w oczy. Jednak nad całością i tak przeważa fakt, że fabuła była ciekawa i nie należy za to aż tak krytykować książki. To, że bohaterowie mi nie do końca podpali ze swoim słownictwem to jedno, ale fabuła fabułą i zaangażowanie czytelnika mimo wszystko jest ważniejsze.

Zbliżamy się do końca więc wspomnę i o zakończeniu.  No cóż... Jestem pod wrażeniem. Nie spodziewałam się kompletnie tego co zaserwował mi autor i o teraz mam to w głowie. Przerobiłam wiele scenariuszy, ale i tak wyjaśnienie wszystkiego mnie zszokowało. Właściwie to nadal zastanawiam się, czy aby na pewno wszystko zostało wyjaśnione bo albo ja nie pamiętam, albo autor zrobił to celowo w co bardziej wierzę. A to plus bo teraz myślę co było prawdą, a co nie.

Gałęziste, jak na debiut to bardzo udana historia. Mroczna, tajemnicza i przyprawiająca o gęsią skórkę. Nietypowa fabuła, która niejednokrotnie ma miejsce w ciemnych lasach z przedziwnymi postaciami. I sytuacje, w które już sama nie wiem czy wierzę. Co jest prawdą, a co nie? Komu można zaufać, a kogo należy się bać? Do tej pory się nad tym zastanawiam i czuję, że mroczność tej książki i jej finał na długo pozostaną mi w pamięci.

Za możliwość przeczytania dziękuję autorowi. 

Ps. Od teraz ocena znajduje się na górze pod informacjami o książce. Pozdrawiam!