"Tylko Ty" Gabriela Gargaś

Tytuł: Tylko Ty

Autor: Gabriela Gargaś

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 3 lutego 2016

Ilość stron: 376

Kategoria: literatura obyczajowa i romans 

Ocena: 6/10

Ewa i Paulina to przyjaciółki, które znają się od wielu lat. Są dla siebie niczym siostry i w każdej chwili mogą liczyć na swoją pomoc. Kiedy życie stawia je w trudnej sytuacji, obie wspierają się najlepiej jak potrafią. Kiedy jedna doświadcza problemów w małżeństwie i ma dosyć adopcyjnego rodzicielstwa, druga jest dla niej opoką i wsparciem. Kiedy ta nie może poradzić sobie z dorastającą córka, przyjaciółka próbuje przetrwać to razem z nią. W końcu wszyscy są jedną, wielką rodziną.

Przyznam szczerze, że czytając opis na tylnej okładce chociaż bardzo skąpy, to wydał mi się ciekawy. Co prawda pół słówka o adopcji i samotnym rodzicielstwie, niewiele mi mówiły, ale ze względu na cudowną okładkę postanowiłam dać szansę tej książce. Nie wiem czego oczekiwałam, prawdopodobnie po ostatnich zachwytach nad polskimi autorami, chciałam czegoś równie dobrego, a okazało się inaczej. Z lekkim wahaniem, ale mogę napisać, że się zawiodłam. Sam pomysł na fabułę bardzo przypadł mi do gustu. Wydaje mi się, że już dawno wyrosłam z nastoletnich romansów i takie poważne historie bardziej chwytają mnie za serce. Niestety, nie tym razem. Problem był w tym, że całość przeleciała mi w zaskakująco szybkim tempie, i nie chodzi mi tu o fakt, że po jednym dniu skończyłam czytać. Autorka postawiła na brak rozdziałów, oddzielała poszczególne wątki imionami bohaterek. Okej, w porządku. Gorzej, kiedy w to wplatała wspomnienia z przeszłości, punkt widzenia innej osoby, a to wszystko oddzielone ledwie jednym wersem. Kiedy kończyła się strona, czasami i tego brakowało. Więc czytam sobie i nagle już ktoś zupełnie inny i gdzieś indziej coś mi opowiada. No pod tym względem totalna klapa i nie ukrywam, że przede wszystkim to zauważyło na tak słabej ocenie całości.

Tylko Ty, to opowieść o dwóch przyjaciółkach: Ewie i Paulinie. Każda na swój sposób próbuje poradzić sobie z otaczającymi ją problemami; jedna wychowuje samotnie córkę, druga ma dwójkę cudownych adoptowanych dzieci, ale nie układa jej się z mężem. Który wątek zaciekawił mnie bardziej? Były momenty, kiedy nie chciałam czytać ani tego, ani tego, ale były też chwile kiedy nie potrafiłam oderwać się od obu. Sądzę, że autorka w ciekawy sposób wykreowała przede wszystkim dzieci. Zarówno ta starsza, jak i te młodsze, były pewne siebie i mówiły co im przyszło na myśl (jak to dzieci). Ponadto były bystre i niejednokrotnie ich uwagi wprowadzały tak potrzebny humor do tej historii. Jeżeli chodzi o główne bohaterki... Napiszę tak: ciężko cokolwiek mi napisać bo mam wrażenie, że wątków było tyle i tak szybko się zmieniały, że dosłownie wszystko poznałam bardzo pobieżnie. Tak więc zarówno o Paulinie jak i o Ewie, chociaż było ich od groma w tej historii, to nie wiem zbyt wiele. Nie zżyłam się z żadną z nich, do żadnej też nie poczułam sympatii. Były bo były, nie płakałabym i bez nich. Niemniej jednak trzeba przyznać, że bez nich cała ta książka nie miałabym sensu i to właśnie na ich relacji oparta ona była.

Chciałabym też zaznaczyć, że według mnie książka ta była zdecydowanie przesłodzona. Pomimo licznych dramatów, które miały miejsce po drodze, nadal jestem zdania, że relacja bohaterek była nie do zniesienia. Nie wiem w czym jest problem bo przecież istnieje mnóstwo takich szczerych i prawdziwych przyjaźni od dziecka. Ale to, że one praktycznie cały czas płakały sobie w ramionach? I mąż jednej nie miał nic przeciwko, a ta sama jakby nic nie miała innego do zrobienia tylko latała i pocieszała drugą. I odwrotnie. A co tam dzieci i dom? Jedziemy nad morze! Nie, nie wierzę w coś aż tak słodkiego. Przyjaźń przyjaźnią, ale bez przesady. Podobnie było z każdą pojawiającą się tam relacją, nie ważne jaki bohater. Dramat, słodkość, dramat, słodkość. Nie, nie i jeszcze raz nie!

Nie wierzcie w to, co napisane jest na okładce. Piękna historia o różnych odcieniach miłości. Historia może i piękna, ale zdecydowanie aż za bardzo. Jej słodkość aż kłuje w oczy i nawet poboczne dramaty nie są w stanie tego zmienić. Emocje były, ale chociaż pojawiły się te pozytywne, to częściej czułam irytację i niedosyt. W tym przypadku przeskakiwanie po "rozdziałach" nie przyniosło niczego dobrego, spotkało się z odwrotnym skutkiem. Chociaż poznałam historię Ewy i Pauliny i chociaż dobrnęłam już do końca, to mam wrażenie, jakby owa historia miała się dopiero zacząć. Nie mogę nawet napisać, że urwano w połowie, ja czuję, że to się nawet dobrze nie zaczęło.

Po tę książkę możecie sięgnąć. Nie odradzam, nie zachęcam. Sądzę jednak, że to historia jakich wiele i nic szczególnego w niej nie znajdziecie. Ot, przyjaźń dwóch kobiet, które zmagają się z przeciwnościami losu. To wszystko już było, nie ma więc co sięgać po kolejny przeciętniak tego typu.