#15 "Chłopak, który stracił głowę" John Corey Whaley

Hej

Dzisiaj mam dla Was recenzje książki, na którą miałam od dawna ochotę. Wiele osób na swoich blogach chwaliło tą pozycję więc uznałam, że i ja muszę przekonać się czy jest taka dobra. 

Poznaj Travisa. Ma 16 lat, super dziewczynę i nieuleczalnego raka. Gdy staje przed wyborem: śmierć lub eksperymentalna operacja, nie zastanawia się długo. Godzi się na to, by ciało od szyi w dół przeszczepiono mu od zdrowego człowieka. Jest tylko jeden problem- na razie rozwój medycyny nie pozwala na przeprowadzenie tak skomplikowanego zabiegu, dlatego chłopak musi zostać wprowadzony w śpiączkę podobną do hibernacji i czekać. Żegna się więc z bliskimi, bo nie wie, czy i kiedy się z nimi zobaczy.

Budzi się pięć lat później. Ma własną głowę i atrakcyjne choć obce ciało. Świat z pozoru jest taki sam jak dawniej Jednak powrót do życia wygląda zupełnie inaczej niż chłopak sobie wyobrażał. 

Travis ma 16 lat i ma raka. Życie nie sprawia mu już radości więc decyduje się na szalony krok jakim jest odcięcie swojej głowy i czekanie aż medycyna znajdzie sposób na leczenie jego przypadłości. Nikt nie wierzy, że chłopak może się obudzić jednak po pięciu latach staje się cud. Ludzie uważają Travisa za dzieło Boże, ale on sam nie może odnaleźć się w zaistniałej sytuacji. Jego rodzina, znajomi i dziewczyna są już dorośli a on nadal musi chodzić do szkoły. Jednak dla chłopaka najważniejsze jest uczucie do ukochanej, nie przyjmuje do wiadomości, że ta ma narzeczonego. Uparcie walczy o jej miłość po drodze uświadamiając sobie wiele spraw. 

Gdy mama zobaczyła tytuł tej książki i zapytała mnie o czym jest a ja jej w skrócie opowiedziałam nie ukrywała oburzenia. Uważała, że czytam jakieś nienormalne książki i potem będę się bała bo to przecież jakiś horror. I w sumie to nie wiedziałam jak na to z początku patrzeć bo nie przeczytałam opisu jednak na okładce napisane jest o najpiękniejszej miłosnej historii. Szczerze? Nie prawda. Zdecydowanie nie jest to najpiękniejsza historia miłosna według mnie nie było tam nawet nic romantycznego. 

Travis to urocza postać. Od początku mi się spodobał jego poczucie humoru, trochę przerażające aczkolwiek zabawne . W życiu spotyka go okropna rzecz: w wieku 16 lat "umiera". Podczas gdy wszyscy jego znajomi cieszyli się życiem on spędzał ten czas leżąc w szpitalach. Mimo że to wymyślona historia to jestem szczęśliwa, że miał przy sobie wiernego przyjaciela i ukochaną dziewczynę, na których zawsze mógł liczyć. Nie mogę sobie wyobrazić czy byłabym w stanie przeżyć jakkolwiek dzień kiedy wiem, że niedługo umrę. Gdy Travis budzi się po pięciu lata czuje się zdezorientowany czemu wcale się nie dziwię no bo jak to? Wszyscy myśleli, że już nigdy go nie zobaczą, że ten zabieg się nie uda a tu nagle on jest, zdrowy, piękny i przede wszystkim żyje. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak bym czuła się żyjąc ciałem od szyi w dół innej dziewczyny. Za każdym razem gdy ogladałabym się w lustrze czy wykonywała proste czynności czułabym się zapewnie dziwnie. W tej kwestii także współczuję Travisowi bo on nie miał już żadnego wyboru. Jego postać była słodka i waleczna  wtedy gdy walczył o ukochaną ale i wtedy gdy chciał wyjaśnić tajemnicę jak się później okazało rodziców. Myślę, że na jego miejscu już dawno odpuściłabym sobie i nie zabiegała o względy ukochanej osoby skoro ona jest teraz szczęśliwa i ma nowe życie. Z jednej strony jego upór był słodki z drugiej trochę irytujący gdy wszyscy powtarzali mu, że to się nie uda a on i tak swoje. Uważam, że wszystko co zrobił było pod wpływem szoku mimo że minęło kilka miesięcy od przeszczepu uważam, że on nadal się nie otrząsnął i wszystko dlatego. 

Nie da się w delikatny sposób powiedzieć komuś, że trzyma pojemnik pełen skremowanych szczątków własnego ciała. Gdyby taki sposób istniał, może nie upuściłbym przez przypadek urny prosto na parkiet. W rezultacie mama zaczęła krzyczeć, a tata rzucił się, żeby na czworakach, gołymi rękami zgarniać prochy na kupkę, jakby chciał uratować każdą drobinkę mojego dawnego ja.– Idź po odkurzacz! – zawołała mama.– Nie możemy wciągnąć do odkurzacza prochów Travisa! – odkrzyknął. 

Trochę o Cate, ukochanej Travisa. Nie było niczego z jej perspektywy jednak wyrobiłam sobie o niej zdanie. Uważam, że była bardzo silną dziewczyną zarówno przed zabiegiem głównego bohatera jak i po. To szczęście mieć taką troskliwą dziewczynę, która mimo choroby zostaje z tobą do końca. Nie oceniam jej bo mimo iż wiem, że ja czekałabym na swojego ukochanego to wiem też, że nie każdy jest w stanie. Nie było pewności, że Travis kiedykolwiek się obudzi właściwie to mało kto w to wierzył dlaczego też nie mogła ułożyć sobie życia na nowo? Oczywiście opowiedziane było jak bardzo źle czuła się po odejściu chłopaka i przez długi czas nie chciała nikogo do siebie dopuścić a gdy w końcu udało jej się znaleźć miłość Travis wrócił do żywych. Trochę pokręcone i niesprawiedliwe ale takie jest życie. Z początku trochę mnie wkurzała, nie spotkała się z Travisem przez wiele tygodni nie dała żadnego znaku życia a później spotykała się z nim za plecami narzeczonego. Na szczęście potem nie była w stanie okłamywać partnera i była z nim całkowicie szczera. Koniec końców uważam ją za pozytywną postać i jak najbardziej ją podziwiam. Myślę, że w swoim życiu przeszła nie gorsze rzeczy niż główny bohater bo w końcu po jego odejściu to ona musiała zmierzyć się ze światem bez niego. 

Ogólnie książka trochę mnie rozczarowała gdyż myślałam, że będzie to cudowna historia miłosna. Jak już pisałam, nie była ale dlaczego musicie sami się przekonać. Sądzę, że większości by się spodobała chociaż gdybym miała oceniać byłoby to 5 na 10. 

Dzisiaj po raz pierwszy napisałam coś bliżej o głównych bohaterach, podoba Wam się to czy wolicie starą wersję "krótko, ogólnie, bez spojlerów"? Popracuję jeszcze nad postami narazie dołączam właśnie bliższe poznanie bohaterów. Co jeszcze chcielibyście żeby było?