"Zapisane w wodzie" Paula Hawkins

Tytuł: Zapisane w wodzie 

Autor: Paula Hawkins 

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Świat Książki 

Data wydania: 10 maja 2017

Ilość stron: 368

Kategoria: thriller/sensacja/kryminał 

Jules od lat nie ma dobrego kontaktu z siostrą i dlatego też, kiedy ta po raz kolejny do niej dzwoni, kobieta nie odbiera. Nie czuje się winna- w końcu Nel od zawsze chciała być w centrum uwagi i modelowała rzeczywistość po swojemu. Jednak tym razem coś jest nie w porządku, niedługo po telefonie siostry, Jules dowiaduje się, że dziewczyna nie żyje. Skoczyła do wody, ale nikt zdaje się za nią nie tęsknić. Czy Topielisko i jego historia miały jakiś wpływ na decyzję Nel? Jules chociaż wcale tego nie chce, próbuje się dowiedzieć jakie tajemnice skrywa to miejsce. 

Po nieudanym debiucie pani Hawkins jakim była Dziewczyna z pociągu, czułam lekką obawę. W jej poprzedniej książce nie spodobało mi się praktycznie nic, a jedyne co z niej pamiętam to obrzydliwe opisy codzienności, dziewczynę w pociągu i tajemnicę. Ten tytuł chociaż od dawna był na mojej liście do przeczytania, kupiłam bardzo spontanicznie. Na przecenie w księgarni bo ładna okładka. Tak, niezła ze mną sroka na okładki. Uznałam, że ten tytuł ładnie zaprezentuje się na mojej półce, ale nic poza tym. Nie nastawiałam się na nic szczególnego i w zasadzie okazuje się, że postąpiłam słusznie. Nie dostałam niczego, czego bym się nie spodziewała, nie oczarowali mnie ani bohaterowie ani fabuła. A rozwiązanie całej tej zagadki? Nie powaliło mnie na kolana. Mało tego, serce cały czas biło stałym rytmem.

W swojej drugiej książce pani Hawkins postawiła kolejny raz na kryminał. Tym razem cała akcja rozgrywa się można by rzec w wodzie. Topielisko. Miejsce, które w niejednym człowieku budzi strach i odrazę. Woda, nieskończona ilość wody, która zakręca, płynie, stoi i jest. Po prostu jest. Niedaleko lasu, czasami w lesie. Ale to właśnie topielisko wzbudza najwięcej sensacji nie tylko wśród mieszkańców miasta. To tutaj zginęło tak wiele bezimiennych i tych pobliskiej osady. Ponoć dusze utopionych tam wiedźm nadal błąkają się po okolicy i można usłyszeć ich wołanie pośród szumu wody. Jednak nie każdego miejsce to napawa strachem. Nel Abbot, która od zawsze fascynowała się zbiornikami wodnymi od razu upolowała sobie to miejsce. Uwielbiała tu przebywać, pływać i fotografować. Codziennie, niezależnie od pory dnia czy roku. Mało tego, kobieta postanowiła napisać książkę o kobietach, które zginęły w tym miejscu. Czy można napisać, że wątek ten był ciekawy? Sądzę, że nie gdyż był potraktowany po macoszemu. Każdy o tym wspomniał, dostaliśmy także kilka urywków z przeszłości. Najbardziej ciekawe okazały się strony z samej owej książki, ale tego wszystkiego było stanowczo za mało. Uwielbiam wątki z różnymi legendami czy historiami z dawnych czasów więc kiedy już pojawił się zalążek takiego wątku, oczekiwałam więcej. Samo topielisko miało na swój sposób urok i potrafiło przyciągnąć czytelnika, jednak to wciąż nie to. Akcji rozgrywało się tam nie wiele, bardziej poznajemy je z opowieści innych niż z "własnych" doświadczeń.

Bohaterów, jak to w kryminale mieliśmy całkiem sporo. Z początku oczywiście ciężko było mi się połapać kto jest kim, ale z biegiem czasu było lepiej. Nie ukrywam tylko, że przez to nie do końca mogłam z kimkolwiek się zżyć czy bardziej polubić, nie mówiąc już o zapoznaniu się z kimś bliżej. Koniec końców w chwili "zaskakującego zakończenia" skończyło się tylko na zakończeniu ponieważ ja sprawy w ogóle nie kojarzyłam. Ani szoku, ani radochy z prób odgadnięcia. Sądzę, że autorka chciała wykreować każdego bohatera w wyjątkowy sposób, nawet się na to zapowiadało, ale nic z tego nie wyszło. Ich zbyt duża liczba, miałam wrażenie, przytłaczyło zarówno ją, jak i mnie. Więc tak jak w typowym kryminale dostaliśmy multum przeciętnych postaci, żadnej szczególnie lubianej osoby i nic szczególnego do napisana o nich. Ot historia, która nie udałaby się bez nich, ale za nikim bym nie zatęskniła w chwili jego zniknęcia.

Co jest zdecydowanym plusem tej książki, to krótkie rozdziały. Wiadomo nie od dziś, że w kryminałach wiele się dzieje i akcja przeskakuje z jednego bohatera na drugiego. Trzyma nas to w napięciu i z niecierpliwością czekamy na dalszy ciąg. Plusem jest więc to, że mając krótkie rozdziały, szybko powracamy do tefo ulubionego wątku. Czy ja taki miałam? Właściwie to nie, ale dzięki temu szybciej zleciało mi czytanie. Cieszę się też, że tym razem autorka zrezygnowała z licznych obrzydliwych wręcz opisów innych osób. Właściwie to zrezygnowała praktycznie ze wszystkich opisów, ale nie odczułam tego jakoś mocno. Jej styl jest w porządku, ale nic poza tym. Mam wrażenie, że pani Hawkins ma jeszcze wiele przed sobą i nie raz nas zaszokuje, ale narazie nie jest mnie nawet w stanie porządnie zaciekawić.

Podsumowując, sądzę, że Zapisane w wodzie to książka, która jest lepszym kryminałem niż Dziewczyna z pociągu, ale to wciąż za mało. Kilkanaście różnych zasugerowanych wcześniej zakończeń, a sam koniec, który nie powalił na kolana, nie wróżą nic dobrego. Autorka zamieszała mi w głowie, ale w końcowym rozrachunku nie wyszło jej to na dobre, gdyż przez ten ogrom wszystkiego nie potrafiłam docenić rozwiązania zagadki. Ani mnie ono nie zainteresowało ani nawet nie miałam już siły tego czytać. Ciekawe miejsce i jeden ponadprzeciętny bohater to za mało, żeby książkę uznać za dobrą.

★★★☆☆