#77 "Kiedy pada deszcz" Lisa de Jong

Odkąd sięgam pamięcią, Beau Bennett był moim najlepszym przyjacielem. Kochałam się w nim, zanim wszystko się zawaliło. Teraz chłopak chce ode mnie czegoś więcej, ale nie jestem w stanie mu tego dać. Wszystko się zmieniło. Chciałabym móc powiedzieć mu dlaczego, ale nie potrafię.

Nie wiedziałam, jak bardzo go potrzebuję, póki nie wyjechał na studia, a ja zostałam kompletnie sama.

Pewnego dnia do miasta zawitał Asher Hunt.

Chłopak z ciemnymi, urzekającymi oczyma i zarozumiałym uśmieszkiem tchnął życie w to, co ze mnie pozostało. Pomógł mi zapomnieć o bólu, który więził mnie już od tak dawna. 

Byłam zraniona.

Zostałam ocalona.

Odzyskałam nadzieję.

Tamtej nocy myślałam, że to koniec mojej historii, jednak teraz wiem, że był to jej nowy początek.

Przynajmniej dopóki pewien sekret nie wywrócił mojego świata do góry nogami…

Ponownie.

Krótko o fabule 

Muszę przyznać, że od samego początku jakoś miałam wielką ochotę na tą książkę. W środku czułam się taka 'pełna' być może ze względu na śliczną, pogodną okładkę. I chociaż nie miałam pojęcia co mnie czeka i nie miałam żadnych oczekiwań czuję, że się zawiodłam, że mimo wszystko to nie to. Z początku byłam pewna, że to ogromny schemat za schematem. Damsko-męska przyjaźń od dziecka, która w pewnym momencie musi się przerodzić w coś więcej. Dzięki opisowi byłam już przygotowana na wyjazd Beau i pojawienie się przystojnego Aschera. Banał. Spotkałam się już z tym dziesiątki razy, a jednak to co stało się potem nawet mi przez myśl nie przeszło. Przerobiłam w głowie wiele możliwych scenariuszy, ale ten banalny nawet przez chwilę się tam nie pojawił. Gdy było już za późno na odwrócenie tego, niezmiernie się wzruszyłam. Właściwie to przez resztę książki płakałam. Tak szczerze i nie lekko. I nie wiem dlaczego bo z bohaterami wcale tak mocno się nie zżyłam. Mimo że pomysł na fabułę ciekawy to czegoś mi tu zabrakło.

Styl

Z autorką miałam okazję 'spotkać się' po raz pierwszy także nie wiem czego mogłam się spodziewać. Wydaje mi się, że było dobrze chociaż nie mam porównania. Jak dla mnie trochę (zdecydowanie) przesadziła ze słodyczą. Co to było! Ostatnio pisałam o nierealnej miłości nastolatków, ale tutaj to aż się uśmiałam momentami. Bardzo oderwane od rzeczywistości wręcz niemożliwe i to właśnie to jest na jeden ogromny minus książki.

Bohaterowie

Tutaj mogłabym dużo, dużo się rozpisać, ale nie czuję takiej potrzeby. Beau wyjeżdża więc za dużo styczności z nim nie mam, ale gdy już się pojawia jakoś nie zaskrabia sobie mojej sympatii chociaż to kompletnie nie jego wina, czuję, że na jego miejscu zachowałabym się tak samo, a nawet i temu bym nie podołała. Kate była zróżnicowaną postacią, której niezmiernie współczułam już na początku historii gdzie autorka niestety była w stanie wprowadzić mnie w tą sytuację. Nie wiem czy ja byłabym w stanie coś takiego znieść, ale nie chcę się nawet przekonywać. Mimo to uważam, że nie powinna odpychać wszystkich dookoła, ale łatwo mówić. Koniec końców cieszę się, że po tylu nieszczęściach, które ją spotkały zdołała ułożyć sobie życie. Co do Ashera to jemu również bardzo współczuję i tu akurat nie cieszę się jak zakończyła się ta historia pod tym względem. Ale tak po namyśle doszłam do wniosku, że autorka wymyśliła to tak, że tak naprawdę na koniec każdy jest szczęśliwy chociaż nawet nie wiem czy mam prawo tak napisać. Szkoda tylko, że przez całą książkę nie bylam w stanie zżyć się z bohaterami, ani oprócz początku wczuć się w historię.

Podsumowując

Podsumowując książka nie była zła. Fani miłosnych dramatów i trójkątów na pewno będą zachwyceni jednak to nie jest coś dla mnie. Jest mi smutno, że wszystko nie potoczyło się inaczej i myślę, że jeszcze trochę będę to wspominać i przeżywać. Być może kiedyś sięgnę po kontynuację z czystej ciekawości, ale do tej części już raczej nigdy nie wrócę.

Moja ocena:

6/10