[11] Czas na film: Skazani na Shawshank (1994)

Kochani, tak jak obiecałam staram się urozmaicać bloga. Wiem, że posty o filmach już się pojawiały, ale nie oszukujmy się, nie było ich zbyt wiele. W tym roku spróbuję publikować co cztery recenzje coś innego i mam nadzieję, że w tym wytrwam. Dzisiaj chciałabym Was zaprosić i zachęcić do przeczytania kilkudziesięciu zdań o filmie Skazani na Shawshank.

Nie ukrywam, że na ten film wcale nie miałam ochoty. Rok produkcji i krótki opis ani trochę mnie nie przyciągały, ale pozycja na miejscu pierwszym na filmwebie już zdecydowanie tak. Trzeba zauważyć, że bardzo dużo osób oceniło ten film (ponad osiemset tysięcy), a suma sumarum ma on średnią 8,8 i jak wspomniałam od kiedy tylko odkryłam stronę filmweb zajmuje on miejsce najlepsze. Tak więc musiałam obejrzeć, a kiedy nadarzyła się okazja bez wahania z niej skorzystałam.

Przyznam szczerze, że mimo roku produkcji byłam nastawiona na coś niezwykłego. Wiadomo, tak naprawdę nie czułam, że mnie to zainteresuje, ale gdzieś tam w głębi duszy liczyłam na coś wow. Prawdę powiedziawszy sama nie wiem jak ocenić ten film, ale spróbuję podejść go od drugiej strony i zacząć od początku.

Fabuła tego filmu nie była dla mnie niezwykła. Mężczyzna zostaje skazany na dożywocie za zbrodnię, której nie popełnił i trafia do więzienia, w którym próbuje przetrwać. Brzmi banalnie i myślę, że dosyć często możemy spotkać się z podobną fabułą. Dodam tutaj tak w środku, że jest to film na podstawie książki Stephena Kinga więc to też zawsze trochę dodaje, przynajmniej dla mnie. Film zaczął się już od początku ciekawie. W pierwszych minutach spotkamy się na sali sądowej, aby razem z głównym bohaterem poznać jego losy. To bardzo dobrze bo nie czekaliśmy nie wiadomo ile na coś w miarę ciekawego. Zaraz potem przenosimy się do więzienia gdzie poznajemy bliżej grupkę więźniów. Już od pierwszej chwili możemy zauważyć, że z ową grupką będziemy mieli do czynienia częściej i nie da się ich nie polubić. Mimo iż są w więzieniu, skazani za ciężkie i nieprzebaczalne często czyny, starają się jak mogą zaznać normalności. Objawia się to zakładami, rozmowami o kobietach, czy zwykłych żartach. Trzeba tu przyznać, że przyjemnie, na ile to możliwe, spędziłam z nimi czas. Oczywiście nie myślmy, że było tak różowo. To więzienie, niejednokrotnie widz miał okazję przekonać się o jego brutalności.

Parę słów o bohaterach. Nie jest żadną tajemnicą, że nie przepadam za panem Morganem Freemanem i tutaj też jego gra nie powaliła mnie na kolana. Właściwie to żaden z nich mnie nie oczarował swoimi umiejętnościami, ale bardzo sprytnie główna postać ukryła przede mną swoje zamiary i dzięki temu zakończenie mocno mnie zaskoczyło. Czy współczułam mu gdy był niejednokrotnie katowany? Myślę, że nie zbyt, a wszystko przez jego postawę. Zachowywał się jakby był lepszy od reszty czego potem efekty mogliśmy zaobserwować.

Podsumowując... Film był w porządku. Myślę, że gdybym była starsza to bardziej doceniłabym ten gatunek i wręcz byłabym zachwycona (jak np moja mama). Polecam Wam jak najbardziej bo skoro mnie ledwie dorosłej osobie się spodobał, to co mogą czuć bardziej dojrzali odbiorcy? Myślę, że każdy chociaż raz powinien obejrzeć ten film. Mnie się udało i nie żałuję ani odrobinkę.

* wszystkie obrazy pochodzą z Google Grafika