#65 "Dwór mgieł i furii" Sarah J. Maas

Między światłem a ciemnością

Nowa, jeszcze mroczniejsza i bardziej zmysłowa odsłona bestsellerowej serii Dwór cierni i róż

Po tym, jak Feyra ocaliła Prythian, mogłoby się wydawać, że baśń dobiega końca. Dziewczyna, bezpieczna i otoczona luksusem, przygotowuje się do poślubienia ukochanego Tamlina. Przed nią długie i szczęśliwe życie.

Sęk w tym, że Feyra nigdy nie chciała być księżniczką z bajki. Zresztą zupełnie nie nadaje się do tej roli. W snach wciąż powracają do niej wymyślne tortury Amaranthy i zbrodnia, którą popełniła, by się od nich uwolnić. Pragnący zapewnić jej bezpieczeńtwo Tamlin próbuje zamknąć Feyrę w złotej klatce. W jej nowym nieśmiertelnym ciele drzemią moce, których dziewczyna nie umie opanować. W dodatku o spłatę swojego długu upomina się największy wróg Tamlina - Rhysand, Książę Dworu Nocy. Zwabioną podstępem Feyrę raz w miesiącu okrywa mrok jego niebezpiecznego królestwa. To pewne, że władca ciemności będzie chciał wykorzystać ją do swoich celów. Chyba że... to nie Rhysand jest tym, kogo Feyra powinna się obawiać. Na Dworze Wiosny również bowiem nie jest bezpiecznie, a sam Tamlin ma przed ukochaną coraz więcej tajemnic. Czy rzeczywiście tylko po to, by ją chronić?

Gdy nad Prythian i krainę ludzi nadciąga widmo wojny tak groźnej jak żadna dotąd, Feyra musi zdecydować, komu może ufać. Stawką jest życie jej rodziny i losy całego świata. A w magicznym świecie fae przyjaciele potrafią być bardziej niebezpieczni niż wrogowie.

Jak zapewne wiecie bezgranicznie zakochałam się w pierwszym tomie tej serii. Moja recenzja składała się głównie ze słów wspaniała i genialna. Wiecie też, że z niecierpliwością i ekscytacją sięgałam po kolejną część zachwycona, że tak szybko mogę zagłębić się w dalsze losy Tamlina i Feyry. Wiele z Was, którzy już mieli to za sobą mieszało mi w głowie i zapewniało, że teraz diametralnie zmienię nastawienie do księcia Dworu Wiosny, ale kurcze jak miało się to nie stać skoro praktycznie w ogóle niw było go w tej części?! Oczywiście uważam, że na koniec zachował się okropnie, ale czy Feyra nie była w stanie zrozumieć, że on przeszedł równie dużo co ona i po prostu potrzebował czasu, żeby to wszystko co jej nie odpowiadało zmienić? W tej kwestii nie jestem ani trochę po stronie głównej bohaterki, która tym zachowaniem bardzo mnie irytowała. Wszędzie musiało być jej pełno, nic nie mogło dziać się bez jej udziału... Tak jak zapewnialiście, tak i się stało. Tym razem to Rhys skradł moje serce, ale stało się to raczej w ostatnich stu stronach książki. To prawda był słodki i jednocześnie zadziorny, ale i tak cały czas zastanawiałam się co z Tamlinem, kiedy wróci do ich życia.

Kiedy spędzasz tak wiele czasu uwięziony w ciemności, Lucienie, odkrywasz, że ciemność zaczyna patrzeć na ciebie.

Ta część podobała mi się zdecydowanie mniej. Nie wciągnęła mnie już na tyle, żeby skończyć ją w kilka dni i w zasadzie męczyłam się z nią praktycznie tydzień. No może męczyłam to za dużo powiedziane, ale rozumiecie, szału nie było. Ta późniejsza relacja z Rhysem, o której się dowiedziała była zdecydowanie przesłodzona, ale na szczęście ich wspólna zadziorność wiele dała tej historii. Dzięki niej wiele razy się śmiałam i zawstydzałam gdy książę Dworu Nocy pisał takie sprośne liściki do Feyry. Na pewno wielkim plusem byli tu też wszyscy przyjaciele Rhysa, którzy dbali o siebie jak rodzina, ale nie w sposób przesłodzony, ale taki prawdziwy, a jednocześnie ciągle sobie na wzajem dokuczali co tutaj było pokazane w tak zabawny sposób, że nie mam żadnych zastrzeżeń. Oczywiście te wszystkie intrygi, legendy i dawne historię były bardzo ciekawymi wątkami, które bardzo wciągały nawet takie osoby jak ja, których nigdy to nie interesowało. Oczywiście styl autorki nie uległ zmianie i nadal nie mam czego jej zarzucić, chyba po prostu nadal żyłam zauroczeniem do Tamlina i dlatego tak ciężko było mi przebrnąć przez tą książkę bez niego.
Zakończenie. Oh, tu to mogłabym się porządnie rozpisać. Chyba cały ten punkt kulminacyjny wstrzymywałam oddech i aż musiałam wstać z tych emocji. Mimo iż wiem, że to nigdy się nie wydarzyło, nie mogłam po prostu wytrzymać, że w tylu momentach bohaterowie nie mogli nic zrobić, byli zmuszeni do bezczynnnego patrzenia. Gotowało się we mnie, a gdy doszło do ostatecznego żądania Feyry myślałam, że chyba zwariuje i jak ona w ogóle może to zrobić nawet dla wolności najbliższych. Dzięki Bogu ten wątek skończył się trochę inaczej niż podejrzewałam, ale samo zakończenie i tak było beznadziejne bo teraz tyle czasu muszę czekać na kontynuację! Chyba zwariuję!

A Ci, którzy przeczytali już obie części czy Wy też z niecierpliwością czekacie na ciąg dalszy?


Korzystając z okazji chciałabym poprosić Was o zajrzenie na stronę rzeka-opowiesci.blogspot, tam znajdziecie wiosenny konkurs, do którego udziału zapraszam wszystkich!