#49 "P.S I like you" Kasie West

Hej kochani!
Nie macie pojęcia jak cudownie było przeczytać coś normalnego po prawie dwóch tygodniach męczenia się z Lalką. Muszę przyznać, że ta ostatnia nie była wcale zła, sam wątek miłosny nawet mi się spodobał, ale za dużo jak dla mnie wątków pobocznych. Ale koniec z tym! Chwilowo nie chcę już o tym słyszeć. Dzisiaj kolejna recenzja książki  West.

Co robisz, gdy podczas lekcji chemii w głowie wirują ci zamiast pierwiastków fragmenty ulubionych piosenek?

Lily po prostu zapisała wers z ukochanego utworu na ławce. Niczego nie oczekiwała, a jednak następnego dnia zobaczyła, że ktoś dopisał kolejne zdanie. Ktoś, kto najwyraźniej zna tekst tej piosenki. Jak to możliwe, że w tej nudnej szkole ktoś także kocha alternatywne zespoły?

Wkrótce ławkowa korespondencja między Lily a tajemniczym miłośnikiem muzyki nabiera tempa. Rozmawiają nie tylko o muzyce, ale i o swoich problemach i stają się sobie coraz bliżsi. Kim jest ta tajemnicza bratnia dusza?

Jest to moje drugie spotkanie z autorką. Jako, że pierwsze bardzo mi się spodobało tak więc w niedługim czasie sięgnęłam po kolejną jej historię. Tutaj koniecznie muszę zaznaczyć, że JESTEM TOTALNIE ZAUROCZONA. Podczas czytania poprzedniej jej książki nie opuszczał mnie błogi nastrój, tutaj było podobnie aczkolwiek w niektórych momentach serce na moment mi się zatrzymywało. Od razu trzeba napisać, że jest to urocza, słodka i mega wciągająca historia.

Nie mam pojęcia co się stało, ale teraz po przeczytaniu zdaję sobie sprawę jaka była to przewidywalna książka, a jednak w trakcie niczego nie mogłam się domyślić. Może nawet nie próbowałam tak naprawdę, żyłam teraźniejszością i niezmiernie ciekawymi zdarzeniami. Wątek pisania do siebie anonimowych liścików na lekcji był dla mnie czymś nowym. Brak mi słów, nie mam pojęcia jak opisać jakie wrażenie zrobiła na mnie ta książka. Nie wiem co takiego ma w sobie ta autorka, ale już po raz drugi sprawia, że zapominam o realnym świecie, wczuwam się w sytuację bohaterów i nie mogę oderwać się do ostatniej strony.

– Cześć – powiedziałam.

 – Hej – odparł David z rękami w kieszeniach.

 – Co u ciebie?

 – W porządku. Sprałeś już siki ze skarpetki? 

– Wyrzuciłem ją.

 –  Aha. To też  rozwiązanie.

Wracając do wątku pisania listów: no nie spodziewałam się kto jest ich autorem aczkolwiek teraz zdaję sobie sprawę jak łatwe było to do przewidzenia. Jednak gdy dowiedziałam się kim jest ta druga osoba nie mogłam uwierzyć. Musiałam ten fragment przeczytać po raz drugi a i tak byłam lekko zawiedziona. Jak się okazało nie potrzebnie bo każda kolejna strona od tego momentu nie tylko mnie rozśmieszała, momentami zawstydzała (bo ja zawsze wstydzę się za głupie zachowanie bohaterów :D), ale jeszcze bardziej mnie wciągała. Gdy w pewnej chwili na zastępstwie ktoś zajął miejsce głównej bohaterki myślałam, że oszaleje i przez kilka stron przeżywałam odkrycie listów.

Całość autorka zaplanowała świetnie aczkolwiek jak dla mnie pewien moment upokorzenia na końcu i to co stało się później było zbędne, ale i tak jestem zachwycona. Tak, powtarzam się, ale nic na to nie poradzę. Ci, którzy jeszcze nie czytali koniecznie muszą to nadrobić nawet jeśli to nie Wasze klimaty. Czasami warto sięgnąć po coś innego, wiem z własnego doświadczenia. Zazwyczaj nie daję ocen książkom, ale gdybym miała zrobić to tutaj było by to oczywiście 10/10. Nie ma innej opcji. Polecam każdemu!