#53 "Powietrze, którym oddycha" Brittainy C. Cherry

Hejo hej!
Jak podoba Wam się wygląd bloga? Jeszcze trochę go dopracowywałam, ale teraz jest już definitywnie skończony więc czekam na Wasze zdania! Mi się bardzo podoba, muszę tu podziękować Ronnie niezwykle pomocnej i miłej dziewczynie, dzięki której to wszystko się udało. Dzisiaj za to zapraszam po raz kolejny na recenzję.

 

Ostrzegano mnie przed Tristanem Colem.

„Trzymaj się od niego z daleka”, mówili.

„Jest okrutny”.

„Jest zimny”.

„Życie go nie oszczędzało”.

Łatwo skreślić człowieka na podstawie jego przeszłości. Właśnie dlatego łatwo dostrzec w Tristanie potwora.

Ale ja nie potrafiłam tego zrobić. Zaakceptowałam spustoszenie, które w nim panowało. Sama czułam się bardzo podobnie.

Oboje wypełnieni pustką.

Oboje szukający czegoś innego. Czegoś więcej.

Oboje pragnęliśmy poskładać roztrzaskane fragmenty naszej przeszłości.

Może wtedy moglibyśmy nareszcie przypomnieć sobie, jak się oddycha.

Po pierwsze: okładka. Jest cudowna💛 Prawda? Od razu zwróciłam na nią uwagę i nie mogłam się od niej oderwać. Ma w sobie to coś co przyciąga. Sama książka również jest niezmiernie ciekawa i intrygująca i nie pozwala oderwać się do ostatnich stron. Powiem Wam, że na początku wiało schematami, ale wcale mi to nie przeszkadzało, mimo że kilka dało się znaleźć w książce.

Pokaż mi  cienie, które  nie dają ci spać. Pocałuj mnie swoim mrokiem.

Zapewne wiecie, że zdecydowanie gustuję w książkach o nastolatkach. Nie wiem dlaczego, ale tak jakoś się do nich przywiązałam. Tutaj główni bohaterowie mieli około trzydziestu lat i wcale, a wcale mi to nie przeszkadzało, a wręcz w ogóle tego nie odczułam. Momentami zachowywali się jak dzieci co tylko dodawało uroku historii. A jeżeli już jesteśmy w plusach to wielką zaletą książki była postać Faye, przyjaciółki głównej bohaterki. Ci, którzy książkę czytali na pewno zwrócili uwagę na jej specyficzne zachowanie i słownictwo. Było po prostu świetne! Nie tylko mnie rozśmieszało do łez, ale i w odpowiednich momentach wzruszało i prowokowało do rozmyślań. Uważam, że była to niezmiernie ciekawa postać i to dzięki niej cała książka wypadła rewelacyjnie.

 Tak naprawdę książka na końcu była już trochę schematyczna, ale nie mogę gniewać się na autorkę. Jest to moje drugie spotkanie z jej twórczością i ta historia spodobała mi się równie mocno co poprzednia (którą możecie zobaczyć z boku na pasku w popularnych postach). Polecam ją każdemu, przyjemnie mi się ją czytało, szybko zleciało i mogłam totalnie oderwać się od rzeczywistości. Jeżeli znacie jeszcze jakieś ciekawe książki tej autorki to dajcie znać.