#59 "Kiedy będziemy deszczem" Dominika van Eijkelenborg

Wracam! W końcu spokojnie mogę sięgać po książki. Szczęśliwie zakończyłam już przygodę z Dostojewskim i teraz pora na moje klimaty. Czytanie po takiej lekko mówiąc męczarni jest samą przyjemnością także znowu wracam do gry. Nie załamujcie się, postanowiłam wrócić do dawno zapomnianej serii o filmach i tym razem urozmaicę trochę bloga. Fani filmów z pewnością będą mogli się częściej wypowiadać. A dzisiaj zapraszam na recenzję.

COKOLWIEK ROBI, GDZIEKOLWIEK JEST, CZUJE, ŻE JEGO OCZY JĄ ŚLEDZĄ.

Pewnego październikowego dnia Inga de Graaf wychodzi z psem na spacer, z którego nigdy nie wraca. Zaniepokojony mąż zgłasza jej zaginięcie, nie wierząc, że kobieta mogłaby porzucić wszystko i po prostu przepaść bez wieści. Policja zaczyna akcję poszukiwawczą, która nie przynosi rezultatów. Dopiero mailowa korespondencja zaginionej odkryta w koszu jej laptopa naprowadza na wątły ślad. Okazuje się, że Inga kryła mroczną tajemnicę, którą podzieliła się z przyjaciółką ze studiów.

Z pozoru poukładane życie Ingi, której niczego nie brakowało było jedynie fasadą, za którą kobieta skrywała samotność i rozczarowanie. Spotkanie młodego mężczyzny uruchomi lawinę strasznych zdarzeń, od których nie było żadnej ucieczki.

Zacznę od tego, że po opisie spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Dochodzenia, szukania poszlak i przede wszystkim tego, że głównymi bohaterami będą policjanci, którzy prowadzą sprawę zaginięcia. Okazało się już od pierwszych stron, że to Inga była główną postacią i opisywała w mailach swoje codzienne życie. O jej zaginięciu dowiadujemy się na samym początku i wątek pojawia się znowu na końcu. Nie jest to żaden spojler, pokazuje tylko w jaki sposób autorka napisała książkę. Przyznam, że to bardzo ciekawy zabieg i świetnie jej się udał, bo wprowadziła mnie w historię i jej świat. Opisana była jej codzienność, ale autorka miała do tego wielki talent. Nic dodać nic ująć, zrobiła to tak genialnie, że mimo jej teorytycznej monotonności z dziećmi nie mogłam się oderwać.

Nawet miłość opiera się na świadomości, że to, co kochamy, może zostać nam odebrane. Dopiero zdając sobie z tego sprawę, kochamy intensywnie, kochamy na zawsze, kochamy całym sobą. Tylko gdy wiemy, że „zawsze” ma granice.

Inga jako główna bohaterka to był dobry pomysł. Co prawda wiadomo, że gustuję w nastolatkach, ale nie mogę napisać złego słowa na bohaterkę. Jak na swoją życiową sytuację radziła sobie i zachowywała się, że tak powiem na poziomie, bardzo roztropnie i odpowiedzialnie. Co prawda nie była ona idealną osobą, ale czego spodziewać się po znudzonej życiem matce?  Może i tego jeszcze nie rozumiem, ale potrafię sobie to wyobrazić, między innymi dzięki wspaniałemu stylowi autorki. Jestem pewna, że wielu osobom Inga nie przypadłaby do gustu, wręcz irytowała, za to wiele innych mogłoby się z nią utożsamić. Ja właściwie nie mam zdania. Była bohaterka, fajnie. Nie byłoby jej, byłby inny charakter, też byłoby fajnie. Mimo to książka należy do tych, które długo pozostaną w mojej pamięci aczkolwiek nie chciałabym przeczytać jej kolejny raz, znając zakończenie. Autorka przesyła wiele mądrych życiowych sentencji i w genialny sposób zauważa to co takie oczywiste, a jednak rzadko to dostrzegamy.

Chcąc nie chcąc muszę kończyć. Zaczynam pisać bez ładu i składu bo każde kolejne zdanie prowadzi do spojlerów. Niestety książka należy również do tych, które trudno opowiedzieć bez zdradzania ważnych informacji. Jeżeli czytaliście to chętnie poznam Wasze opinie. Ja z lektury jestem zadowolona i poleciłabym zwłaszcza dojrzałym czytelnikom.