[8] Czas na film: Aż do kości (2017)

Hej kochani. Wiem, że ostatnio zaniedbałam inne strony bloga i pojawiały się tylko i wyłącznie recenzje przez długi czas, ale niestety mam mało czasu na cokolwiek, a że mam kilka przeczytanych książek na zapas to właśnie pojawiały się tylko one. (Wow, ale długie zdanie) Postaram się wprowadzić od teraz kilka nowych rzeczy i właściwie to tyle wstępu. Zapraszam do czytania dalej.

Aż do kości zainteresował mnie swoim tytułem gdy tylko pojawił się jego zwiastun. Nie ukrywam, że znana aktorka, która do tej roli (podobno) schudła tak niezdrowo także przyciągała. Może i nie interesuje mnie zbyt mocno temat anoreksji czy jakikolwiek miała problem dziewczyna, ale usiadłam i obejrzałam. Powiem Wam, że nie wyszło to najlepiej, ale zacznę od początku.

Przede wszystkim fabuła. Na pewno nie jest zbyt oryginalna bo problem anoreksji i bulimii od dawna przewija się w filmach, dokumentach itp. Jednak film ze sławną aktorką i wątkiem miłosnym po drodze na pewno powinien mnie zainteresować. A jednak było zupełnie inaczej. Ellen przenosi się do specjalnego ośrodka, którym jest zwyczajny dom zamieszkiwany przez kilka innych dziewczyn o podobnym problemie. Są tam oczywiście wyznaczone pewne reguły i zasady, a nad wszystkim czuwa opiekun i lekarz. Mogłoby się wydawać, że zaczyna się przyzwoicie. Jednak dziewczyna swoją postawą niszczy mi całą zabawę (o ile nożna to tak nazwać) oglądania. Jest oschła, momentami bardzo zarozumiała i nie zważa na nic nawet gdy słyszy płacz swojej matki mówiącej, że nie może znieść tego, że umiera ona na jej oczach. Wiem, że Ellen stara się z tego wyjść, chodzi do różnych lekarzy, ale jej problemem jest to, że brzydzi ją jedzenie i nie może nic w siebie włożyć. Przynajmniej na początku tak to zrozumiałam i było mi jej naprawdę żal, ale potem zupełnie zmieniłam o niej zdanie. Zaczęła robić brzuszki i mierzyć swoje ramię, a była tak okropnie chuda, że nie powinna nawet na siebie patrzeć w lustrze. A widać, że z jednej strony rozumiała swój problem. To było tak skomplikowane, że nawet nie dotrwałam do końca. Serio, ostatnie 15 minut po prostu wyłączyłam.

Oglądając ten tytuł miałam wielkie nadzieje. Zapowiadało się naprawdę obiecująco, ale niestety to zachowanie Lily Collins tak mnie zraziło do całości. Nie napiszę, że ją rozumiem bo przecież nigdy nie miałam takiego problemu jak ona, ale myślę, że mogła zrobić więcej przynajmniej ze względu na rodzinę. Nie oceniam filmu źle, był na swój sposób interesujący i wiele razy się pośmiałam. Niestety w takim dramatycznym temacie nie wzruszyłam się ani razu bo gdy była taka możliwość miny głównej bohaterki na smutne słowa i rozpacze, te miny obojętności po prostu mi na to nie pozwalały. Jestem ciekawa jak zakończyły się losy współlokatorek z tego "ośrodka" bo jeden przypadek szczególnie mnie zainteresował, ale nie jestem pewna czy gdybym dotrwała do końca to czy to by coś zmieniło. Prawdopodobnie dokończę go w niedługim czasie, ale jak narazie dla mnie całość okazała się ledwo przeciętna.

*wszystkie zdjęcia pochodzą z Google