#145 "Silence" Natasha Preston

Tytuł: Silence 

Autor: Natasha Preston 

Tom/seria: Silence (tom 1)

Wydawnictwo: Feeria Young

Data wydania: 31 stycznia 2018

Ilość stron: 360

Kategoria: literatura młodzieżowa 

Zarys fabuły 

Oakley nie mówi już prawie od jedenastu lat. Nikt nie wiem dlaczego i  jak jej pomóc kiedy dziewczyna odrzuca każdą propozycje wsparcia. Jej bliscy nie mają już siły i powoli się poddają co wyniszcza ich rodzinę z dnia na dzień. Ale Oakley ma jeszcze Cola- najlepszego przyjaciela, na którego zawsze może liczyć. Tylko czy jemu uda się wyciągnąć z dziewczyny prawdę o tym co się stało?

Milcząca dziewczyna 

Zacznijmy od głównej bohaterki i wątku jej milczenia. Zdecydowanie nie jest to pierwszy raz kiedy spotykam się z podobnym pomysłem więc było do czego porównywać. Jako główna postać Oakley była wykreowana bardzo ciekawie i tu nie można autorce niczego zarzucić. Dziewczyna chociaż od dawna nie powiedziała żadnego słowa to wcale nie jest gorsza od innych, jak zdecydowana większość myśli. Była to inteligentna osoba, której myśli (bo przecież nie mówiła) były równie ambitne co przeciętnej osoby. Mało tego Oakley to niezwykle odważna osoba. Po wydarzeniu gdzie zdecydowała się przestać mówić, musiała liczyć się z docinkami szkolnych kolegów i przede wszystkim powolnym rozpadem rodziny. I chociaż zdawała sobie sprawę, że w dużej mierze to jej wina to postanowiła milczeć dalej, aby tej rodziny nie zniszczyć całkowicie. Ja oczywiście nie polubiłam jej w stu procentach, ale to tylko dlatego, że moje odczucia względem tak zachowujących się osób są niezbyt przyjemne. Kompletnie nie rozumiem ludzi, którzy po tragedii czy to szantażu (już odbiegam tu od książki) wolą zamknąć się w sobie czy dalej pozwalają sobą manipulować. W moim odczuciu prawda tak czy inaczej wyjdzie na jaw, a przedłużanie nieuniknionego i niszczenie sobie życia to bardzo głupi pomysł. Tak więc Oakley chociaż miała wiele pozytywnych cech i wnosiła naprawdę sporo ciepła do książki, nie została moją ulubioną bohaterką.

Śmiało, możesz mówić

Nie wiem co mogłabym napisać, żeby za wiele wam nie zdradzić. Ta książka jest dosyć specyficzna, a po internetowych opisach nie dowiadujemy się dużo, więc cokolwiek bym tu nie naskrobała, może zostać odczytanego jako spojler. Zdecydowałam zatem, że napiszę o tych oczywistych wątkach i postawiłam tu na relacje Oakley z jej rodziną. Na pewno musi być im ciężko kiedy jej ukochane dziecko nagle przestaje mówić, a żadne z nich nie ma pojęcia dlaczego. Trwa to prawie jedenaście lat więc dla szesnastolatki to praktycznie całe życie. Wiadomo, że rodzice będą zrozpaczeni, ale tu autorka postawiła raczej na słabą psychikę rodziny, która zaczęła się po prostu rozpadać. A mam tu na myśli to, że matka za wszelką cenę pragnie, aby jej dziecko znowu mówiło. Przecież każdy tego by chciał, powiecie. Ale czy takim sposobem, że na siłę ciągnie córkę do lekarzy, kiedy ona się ich obawia? Takim sposobem, że zaczyna ją widzieć jako gorszą osobę, która nie zasługuje na takie szczęście jak każda inna nastolatka? Postawa jej matki rozczarowała nie tylko Oakley i jej brata, ale także mnie. O ojcu nie wspomnę bo to niestety zupełnie inna sprawa, ci którzy czytali wiedzą co mam na myśli. Trzeba natomiast wspomnień o Jasperze- starszym bracie Oakley. Była to bardzo pozytywna i śmieszna postać. Jasper to takie duże dziecko, Nie odpowiedzialny, ale za to ze wspaniałymi tekstami. Uśmiałam się dzięki niemu niejednokrotnie, a w tak ciężkim temacie, wprowadzenie odrobiny humoru jest ważne.

Moje odczucia 

Nowy stały podtytuł w moich recenzjach. Zdawałam sobie sprawę, że mało pisze o samych uczuciach więc proszę, teraz akapicik tylko na to. No więc zacznijmy. Książka porusza zdecydowanie trudny temat, jak dowiadujemy się pod koniec. Jednak jest to niezwykle ciekawa i wciągająca historia. Wbrew pozorom pełna ciepła i humoru. Co prawda nie zdarzyło mi się zapłakać, ale na pewno było mi przykro momentami. Współczułam Oakley tego w jakiej znalazła się sytuacji, ale byłam z niej dumna jak dobrze sobie z nią poradziła. Jestem zadowolona z tempa akcji i wątków wplatanych co i rusz. Autorka bardzo szybko zasiała we mnie ziarno niepokoju i kazała zastanawiać się nad możliwym zakończeniem.

Podsumowując 

Kilkoro z was, blogerów, napisało, że ta książka jest słabsza niż Uwięzione, tej samej autorki. Nie mogę się z tym zgodzić i w ogóle tego porównywać bo chociaż oba te tytuły poruszają ciężki temat to nie sposób ich porównać. Osobiście uważam, że autorka utrzymała swój poziom i chociaż Silence nie była jakąś wybitną historią, która zwaliła mnie z nóg, to była bardzo dobra, ale jednak czegoś tu zabrakło.

★★★★☆