"We dwoje" Nicholas Sparks

Tytuł: We dwoje 

Autor: Nicholas Sparks 

Tom/seria: ---

Wydawnictwo: Albatros

Data wydania: 27 września 2017

Ilość stron: 544

Kategoria: literatura obyczajowa i romans 

Życie rozpada się powoli. Nic nie dzieje się z dnia na dzień. O tym bardzo dobrze przekonuje się Russ, trzydziestdwulatek, który myślał, że ma wszystko. Kiedy urodziła się London, jego oczko w głowie, dotychczasowe życie wywróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Do tego narastające problemy w pracy i dziwne zachowanie żony, sprawiły, że mężczyzna nie czuje się komfortowo. Z każdym kolejnym dniem, Russ zaczyna zdawać sobie sprawę, że dzieje się coś złego. Jednak nie orientuje się w porę. Na powrót do tymczasowego życia jest już zdecydowanie za późno.

We dwoje to moja druga książka pana Sparksa, którą przeczytałam. Po dosyć nieudanej lekturze Pamiętnika, myślałam, że z jego twórczością pozostanę w relacji ja i film, ale chciałam dać mu drugą szansę. Okazało się to wspaniałą decyzją bo teraz nie tylko mogę napisać, że otworzyłam lipiec cudowną historią, ale śmiało mogę stwierdzić, że to było coś. Naprawdę coś. Zacznę od tego, że nie często mam okazję czytać jakiejkolwiek historie z punktu widzenia mężczyzny, tym bardziej w takich ciężkich tematach. To samo w sobie było już ogromnym plusem. Styl autora nie pozostawia nic do życzenia. Jest po prostu genialny. Idealny. Czytając opisy zwykłej ludzkiej codzienności, pan Sparks sprawił, że nie byłam w stanie się oderwać. Żyłam razem z bohaterami i przeżywałam ich dramaty równie mocno co oni. Zżyłam się z każdym i nie zdajecie sobie nawet sprawy, jak mocno poruszyło mnie zakończenie tej lektury. Czuję ogromną pustkę na myśl, że Russ, London i ich najbliżsi już znikają z mojego życia.

Nicholas Sparks zawsze sprawia, że uczucia ani na moment mnie nie opuszczają. Czy to w filmie czy już teraz w książkach, dzieje się tak, że dostaje od niego niesamowity wachlarz emocji. Od radości i szczęścia, po przerażenie i niedowierzanie. Historia, którą postanowił opisać autor nie jest mi nieznana. Ostatnio w mojej rodzinie pojawił się temat rozstania i chociaż zachowanie jednego z "dorosłych" pozostawiało wiele do życzenia, to przytoczone w We dwoje sceny, zapierały mi dech w piersiach. Ustalmy jedno: rozstania nie są łatwe, a jeszcze trudniejsze są, kiedy na to wszystko musi patrzeć dziecko. Co prawda nie było to typowe dla rozstań tego typu, niemniej jednak nie było przyjemne. Postać Vivian, żony Russa, była wykreowana w taki sposób, że momentami ciężko było mi się połapać w jej zamiarach. I chociaż czasami wiedziałam, po prostu czułam co się wydarzy, do czego to doprowadzi, byłam w szoku, kiedy w końcu się to działo. Nie jestem w stanie opisać wam, jak wielkie wrażenie zrobiła na mnie ta historia. Te wszystkie sceny kłótni, nie kłótni, doprowadzały mnie zarówno do białej gorączki, jak i roztapiały mi serca. Skrajności, ale tak cudowne, jak cała ta historia.

Czuję, że piszę bez ładu i składu, ale najbardziej chciałam wam pokazać, jak wielkie wrażenie zrobiły na mnie sceny rozstania Vivian i Russa. Jak wiele emocji we mnie wywołały, ale nie jestem w stanie tego zrobić. Chciałam dobrze, ale to chyba mnie przerasta. To było tak dobre, tak prawdziwe. Cudo. Cała ta książka była cudem, ale znalazłam jedną rzecz, która ogromnie działała mi na nerwy. Mianowicie Russ i jego pobłażliwe zachowanie względem żony. Chcąc dobrze, dawał jej wszystko czego chciała, na wszystko się zgadzał, ustępował jej na każdym kroku. I chociaż robił to z miłości do niej, mnie doprowadzało to do furii. Nienawidzę takich postaci, a niestety nie mogę napisać, że Russ zmienił się z biegiem czasu i zdobytym doświadczeniem. Owszem, zmiana była, ale chyba nie zatarła tego początkowego złego wrażenia.

Celowo nie wspomniałam tu o znanym dla pana Sparksa momencie, w którym wszystko się sypie. Rozbroiło mnie to i pozbawiło uśmiechu na wiele godzin. I chociaż autor próbował wpleść w ten koszmar trochę śmiechu, mnie nie udało mu się mnie rozbawić. Nie spodziewałam się tego konkretnego wątku. Wiedziałam, że coś się wydarzy, ale skutecznie mnie zmylono. Przez to cierpiałam jeszcze bardziej i do teraz ciężko mi się otrząsnąć.

We dwoje to niezwykle piękna i prawdziwa historia. To właśnie dzięki swojej realności, tak mocno skradła moje serce. Wciągnęłam się od początku i do samego końca nie byłam w stanie się oderwać. Bawiłam się znakomicie, ale zdarzały się momenty, kiedy z wrażenia bądź oburzenia, nie mogłam dalej czytać. Brak mi słów, żeby opisać jak bardzo zadowolona jestem z tej lektury. Brak mi słów, które są w stanie oddać cudowność tej książki i brak mi słów, żeby udowodnić wam jak bardzo na mnie wpłynęła. Po prostu uwierzcie, że naprawdę warto poznać ten tytuł. Jest tak dobry, że aż boję się, że nie. prawdziwy.

★★★★★